Antep Fıstığı

- Havaalanı

“  Yine de bu karanlığın ötesinde

bir aydınlık, bu ölümün içinde
bir yaşam vardı. ”
— Victor Hugo 

___________________

Ferit gelmişti tam dediği yerde durup bekliyordu.. Seyran’ ın ona ilk kez attığı o adımın olduğu yerde duruyordu.. Zamanında herkesten, Seyran ‘ dan uzağa gitmek için var olduğu yerde şimdi Seyran’ la herkese rağmen bir olmak için vardı.. ne çok şey yaşamışlardı Seyran’ la.. çok kırılıp, dökülmüşlerdi ama sonunda ikisi de aradığı o huzuru birbirinde bulmayı başarmıştı.. Seyran’ ı daha ilk gördüğünde hayatında bu kadar önemli birisi olacağını beklemiyordu, evet onu ilk gördüğü an çok etkilenmişti ama tıpkı diğerleri gibi hevestir geçer sanmıştı.. Oysa şimdi heyecanlı bi şekilde Seyran ‘ ın gelmesini bekliyordu.. Her şeyi ayarlamıştı Ferit, her şeyi.. pasaport vs. ne gerekiyorsa.. Seyran’la yepyeni, herkesten uzakta yaşayacaklardı artık..

Bu şekilde düşüncelere dalmışken tanıdık, narin ellerin beline sarılışıyla ayrılmıştı.. Ferit hemen o tarafa döndü , ve Seyran 2 sözünden birisini tuttu o an kiss oldu ;

Ferit : Seyran.. geldin..
Seyran : geldim.. sözümü tuttum..
Ferit : tuttun..
Seyran : zor oldu ama başardık galiba..
Ferit : başardık sevgilim, başardık.. e hadi o zaman..

diyerekten elini uzattı Seyran ‘ a, Seyran’sa ona uzatılan eli tereddütsüz, sımsıkı tuttu..

Seyran : Ferit nereye gidiyoruz ?
Ferit : soru sormak yok demiştik ama
Seyran : ya ondan demedim ki, benim pasaportum vs. yok yani –
o sırada Ferit çantasına koyduğu pasaportu Seyran’ a göstererek 
Ferit : artık var Seyrocum..
Seyran : Ferit..

Seyran hayatında ilk kez tanışmıştı bu duyguyla.. güven, huzur , mutluluk.. mutlulukla gözünden bi damla yaş düştü ve Ferit hemen sildi o yaşı, elleriyle nazikçe yanağını okşadı..

Ferit : şişşşt, Seyran ! artık her ne sebepten olursa olsun ağlamak yok.. yeşil gözlerin hep gülsün.. bunun için elimden gelenin fazlasını yapacağım..
Seyran : iyi ki varsın Ferit, seni çok seviyorum..
Ferit : sende iyi ki varsın ve bende seni çok seviyorum antep fıstığım..
İşte o an Seyran içten gülümsedi.. ve Ferit “ işte hep böyle gül sen” diyerek ekledi..

ikisi uçağa doğru ilerledi.. Seyran’da, Ferit’te oldukça heyecanlıydı.. ikisi ilk defa aşka, sevgiye teslim olmuşlardı..
SeyFer uçakta yerlerine oturdular ve Ferit konuşmaya başladı

Ferit : hani o gün sana sırtımı dönüp ilerlemiştim ya yine aynı yerime oturmuştum gitmek istiyordum aslında hatta tam gidecektim ki elim cebime gitti..
Seyran : cebinde ne vardı ki ?
Ferit : bu.. ( diyerek cebindeki bilekliği göstererek )
Seyran : nasıl yani, sen sen ailenden, benden uzağa gitmeye hazırken bile bunu yanına mı almıştın
Ferit : evet.. sadece o gün değil ki sana hata yaptığım, özlediğim her an benim elim hep bu bilekliğe gidiyordu Seyran..
Seyran : peki bilekliği eline alınca ne oldu, ne hissettin yani ?
Ferit : kendimi..
Seyran : nasıl ?

Ferit : hayatıma sen gelmeden önce ben hep başkalarının istediği gibi biriydim.. dedemin, babamın, annemin, yengemin.. hatta hep dertlerimden kaçmak için her gece bayılma derecesine gelecek kadar içip eğleniyordum.. taki sen geldin hayatıma.. anlamadım ilk başta bendeki yerini.. diğerleri gibi hevestir, geçer dedim.. ama geçmedi hatta benim için ne kadar kıymetli olduğunu bu koltukta tek başıma otururken fark ettim.. sen sadece benim aşık olduğum kadın değil, beni bulmamda bana ışık olan kadındın.. doğruyu, yanlışı öğreten, aile nedir sorusuna cevabımı bulmamı sağlayan kadındın.. işte o an kalktım bu koltuktan hiç emin olmadığım kadar emindim.. o an havaalanından gitmemiş olman için çok dua ettim zaten tam uçaktan inip seni arıyordum ki annemin dedeni hastaneye kaldırdık mesajını gördüm zaten gerisini biliyorsun..