Can't save the world by pretending to be dead

ch 17

အခန်း 17 – လူအချို့သည် သရဲတစ္ဆေနှင့်တူကြပြီး အချို့သရဲများသည် လူနှင့်တူသည်။

"စိတ်ထိန်း မင်းသူ့ကိုမနိုင် နိုင်ဘူး!"

လျန်ရှီ ဓါတ်လှေကားမှ ဆင်းလိုက်သည်နှင့် သူ့သည် ဓာတ်လှေကားမှ ထွက်လာပြီး သူ့အိမ်နံပါတ်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရသေးမီတွင် အော်ဟစ်ဆူညံသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ အံ့အားသင့်စွာ ခေါင်းကို မြှောက်လိုက်သည် ။ စုကျောင်း သည် နောက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ကယ်တင်ရှင်ကို မြင်လိုက်ရသလိုပင် မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည် ၊

"ဒီကို လာ သူတို့ကိုလာတားအုံး လျန်ရှီ!"

လျန်ရှီ: "..."

သူတို့က ရန်ပွဲလို့ ပြောကြပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ မစ္စတာ လဲ့အား တဖက်သတ် အနိုင်ယူချင် နေတဲ့ အရပ်ရှည်ရှည်နှင့် ငပိန်ခြောက်ရိုး လူငယ်လေးသာ ဖြစ်၏။ သူက ဒေါသတကြီးနှင့် လက်နှင့်ခြေတို့ကို ယက်ကန် နေကာ စုကျောင်း က သူ့ကို ရေဘဝဲတစ်ကောင်လို ဆွဲပတ်ထားပြီး ရှေ့သို့ အပြေးအလွှားသွားကာ သေဘေးမှလွတ်ရန် ကာကွယ်တားဆီးလိုက်သည်။ အနက်ရောင် ၀တ်ဆင်ထားသော မစ္စတာ လဲ့သည် သူ့အိတ်ကပ်ထဲ လက်တစ်ဖက် ကို ထည့်ထားကာ အေးဆေးစွာ ကြည့်နေ၍ လျန်ရှီ ပြန်လာသည်ကို မြင်သောအခါ မစ္စတာလဲ့သည် သူ့ကို ပေါ့ပေါ့တန်တန် ပြန်ကြည့်လိုက်သေးသည်။

အလင်းရောင်မှိန်မှိန်ရှိသော စင်္ကြံတွင် လူငယ်နှစ်ဦး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဆွဲငင်ငင်ငင် ကြည့်နေကြသည်၊

…

ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ!

လျန်ရှီ က သူတို့ဆီ လှမ်းလာပြီး "ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"

လူငယ်က လျန်လျန်ကို လှောင်ပြောင်
"ဘာဖြစ်တာလဲ၊ မင်းမြို့ကလူတွေက မတူကြဘူးလို့ ရွာကလူတွေ ပြောတာကြားဖူးတယ်။ မင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လာမလည်တတ်သလို၊ နှုတ်ဆက်စကား မပြောတတ်တာ လည်းထား‌ပါတော့။ ဒါပေမယ့် မင်းတို့ ငါ့ကိုကျိန်ဆဲနေစရာ မလိုဘူးကွ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခုမှတွေ့တာကို မင်းရဲ့အခန်းဖော် ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား "