Can't save the world by pretending to be dead

ch 56

အခန်း ၅၆

       
စားစရာကို မှာယူပြီးနောက် လျန်ရှီ ၎င်း၏ဖုန်းကို ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး တစ်လခွဲကြာ မတွေ့မမြင်ရခဲ့သော အခန်းဖော်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ တံခါးအပြင်ဘက်တွင် စုကျောင်း မေးလိုက်သည့် စကားကို သတိရပြီး  ယခုတစ်ခါလည်း စုကျောင်း၏မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားကာ “ဒါက မင်းရဲ့အခန်းလူသစ်ဟုတ်မဟုတ် ငါ့ကို ပြောပြပါဦး ၊ နောက်ထပ်အခန်းဖော်လား?"

"?" ဘာလဲဟ။

ခေါင်းယမ်းရင်း သူက ရယ်ပြီး "သေချာပေါက် မဟုတ်ဘူး" လို့ပြောလိုက်၏။

စုကျောင်း က သက်ပြင်းချရင်း "ကိစ္စမရှိပါဘူး"

ဘာကြောင့်မှန်းမသိပေမယ့်၊ ငါထွက်သွားတဲ့လဝက်မှာ ငါ့အခန်းဖော်နှစ်ယောက်ကအကြားမှာ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်ပြက်နေပုံရတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့  ငါ့ကွယ်ရာမှာ နောက်ထပ် အခန်းဖော်အသစ် ရှာတာကို‌တော့ ငါမတွေ့ခဲ့ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ စုကျောင်း က သူ့နှလုံးသားထဲက ကျောက်တုံးကြီးကို လွှတ်ချလိုက်၏။

တစ်ညလုံး ရထားစီးပြီးနောက် စုကျောင်း အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ဆိုဖာဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်သွားခဲ့သည်။ ခြေလက်လေးချောင်းလုံး ဆိုဖာပေါ် လဲကျသွားလေပြီ ။ထို့နောက် ကျေနပ်စွာဖြင့် ပြောလိုက်၏ " သက်တောင့်သက်သာရှိလိုက်တာ"

လျန်ရှီ က သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အခန်းဖော်က အခုမှ ပြန်ရောက်လာပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်  မတွေ့တာ အတော်ကြာနေကြဆဲပါ။ မီးဖိုချောင်ထဲသို့ လမ်းလျှောက်ရန် အစပြုကာ ရေတစ်ပုလင်းယူပြီး စုကျောင်း အား ပေးလိုက်သည်။ စုကျောင်း အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး ပုလင်းတစ်ဝက်ကို သောက်ပြီး သူ့အခန်းဖော်ကို ပြန်ပေးကာ လျန်ရှီ နှင့် နောက်ဆုံးရသတင်းများကို မျှဝေရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ခဲ့သည်။

နေရောင်အောက်တွင် စုကျောင်းက လေးနက်သောအမူအရာဖြင့် မတ်တတ်ထိုင်နေပြီး "လျန်ရှီ၊ အရင်က WeChat မှာ ငါပြောခဲ့တာတွေကို မင်းမှတ်မိသေးလား"

ဒါကိုကြားတော့ အခန်းထဲရှိ အခြားလူသုံးယောက် အံ့ဩသွားကြသည်။