"Ölen bir kuş, uçmayı unutmamayı öğretti bana Bora Kuşu. Öyle ya, kuş ölür, sen uçuşu hatırla."
***
Altımdaki sandalyeyi çeken bir adamın ruhunun ilmeğine asılan arsız bir çocuktu ruhum. Tüm kan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bergen-Elimde Duran Fotoğrafın
*
"Ya hadi kızım, elini çabuk tut!" diye bağırdı Günperi ve makyaj süngerini bana doğru fırlattı. Aydınlatıcıyı sürmeyi bırakıp dik dik ona bakmaya başladım. "Ne bu acelen? Daha Berkaylardan haber yok!" dediğimde gözlerini etrafta gezdirdi ve abartılı bir şekilde gülümsedi. "Cano onlar direkt oraya gelecekmiş yaa" Sorgular gibi baktığımda gülümsemeye devam etti.
O sahil gününün üstünden çok zaman geçmişti. O gün Bora karşımda öylece ağlarken oradan nasıl gittiğimi bile bilmiyordum. Apar topar kendimi evime attığımı hatırlıyorum. Konuşmaya çalışan arkadaşlarımı da bir süre görmezden geldim. Sakladıkları bir şey olduğundan emindim, onlar anlatana kadar da konuşmamaya kararlıydım fakat terapilerimde doktorum beni kuruntu yaptığıma ve bunun psikolojik bir tepki olduğuna inandırdığında daha fazla dayanamamış ve onlarla her zamanki ilişkime geri dönmüştüm.
Sanırım gerçekten de kuruntu yapıyordum. Onlar benden bir şey saklamazlardı. Bana yalan söylemezlerdi. Bense daha önce hiç görmedikleri bir çocuk hakkında yalan söylediklerini iddia ediyordum..
O gün Bora'ya dokunamadan ona sırtımı dönüp gitmek, yaralı bir sokak kedisini görmezden gelip yoluna devam etmek kadar zordu.
O gün onu öylece arkamda bırakmak, benim intiharımdı.
Zordu. Onu bırakmak, ondan vazgeçmek, onu kabullenmek zordu. Yoluma bakmak zordu. İlk kez kendi evine çıkan bir insanın ne yapacağını bilememezliğindeydim onun olmadığı hayatımı yaşamaya çalışırken. Banyomu hep annem yaptırırken ilk kez kendi başına duş almıştım, dört tekerlekli bisikletten iki tekerlekliye geçmiştim.
Ama yarı yarıya başarmıştım.
O günden sonra Bora'dan ve onu ilgilendiren her şeyden elimden geldiğince uzak kalmıştım. Bu sürede de yerleştirme sonuçlarım açıklanmıştı ve evet, hukuk fakültesini kazanmıştım.
BEN HUKUK FAKÜLTESİNİ KAZANMIŞTIM!
Nasıl olmuştu, ne ara olmuştu bilmiyorum ama bana hep imkansız görünen, hiç ulaşamayacağımı düşündüğüm o bölümü gerçekten de kazanmıştım.
Yerleştirme sonuçlarımı öğrendiğim gece üstümdeki enkazın birazı kalkmıştı, omzumdaki kilo kilo yüklerimden birazını bırakmıştım. Artık gerçekten de çocukluğumdan beri hayalini kurduğum bölümün öğrencisiydim.
Sözümü tutmuştum.
Babama seni seviyorum diyebilmiştim.
Günperi de benim gibi hukuk kazanmıştı. Eylül sağlıkçımız olacaktı. Hiçbirimiz aynı şehire düşememiştik, içimizde ayrılacak olmamızın burukluğu vardı ama hepimiz, istediğimiz yerlere yerleştiğimiz için mutluyduk..Berkay bir sene daha mezuna kalmıştı ama bunun onun için daha iyi olacağını biliyordum, sevgilisiyle beraber sınava hazırlanacaklardı.
