I Am Always With You •Chanmin°

(20)

Hi.
20.bölüm...Vay be.
____

İyi mi oldu şimdi." Diye yakındı Jisung. Chan çocuğu yumruklarken elini yanlışlıkla taşa vurmuş, kanamasını sağlamıştı.

Chan konuşmuyordu. Aynı şekilde Seungmin de..

"Neden söylemedin?" Aralarındaki sessizliği bozan Chan oldu fakat sesi o kadar buz gibiydi ki, Seungmin'in daha kötü hissetmesini sağlamıştı.

"Anlamadım hyung." Minho ve Jisung ikilisi kaş göz yaparak anlaşmışlardı. "Eh, biz kalkalım, konuşursunuz siz. Chan ve Seungmin.. Biliyorsunuz, neye ihtiyacınız olursa alo deyin." Göz kırpıp Jisung'un elini tutarak el sallamıştı. Seungmin yavaşça başını salladığında, Jisung gülümsemişti. Çıkmışlardı evden.

Seungmin yalnız kaldıkları için gerilirken, Chan gözlerini bir saniye bile kırpmadan izlediği halıdan çekmişti.

"Sana neden bana o şerefsizi anlatmadığını soruyorum Seungmin." Sesi epey ciddiydi. Seungmin uzun süre sonra ilk kez duymuştu bu ciddi sesi.

"Ben.." Elleriyle oynamaya başlamıştı Seungmin. Chan dayanamayıp ayağa kalkmıştı. Bununla Seungmin de kalmıştı ve Chan evi turlarken peşinde yürüyordu.

Chan kendini sakinleştirmeye çalışırken arkasını döndüğün de karşısında, duvara sinmiş başı yere eğik çocuğu gördüğünde aklına yine o anlar gelmişti.

"Sen ne. Sen ne Seungmin? Sana bunlar yapılırken benim hiç haberim olmamış! Sana zarar vermişler belli, neye yarıyorum ben seni korumadıktan sonra?!Onlar seni eziklerken, gelip burda zorla gülümsüyorsun bana. Farketmediğimi mi sandın?"

Ses tonu fazla çıkmıştı, Seungmin'e doğru yaklaştığı için Seungmin refleks olarak ellerini kendine siper etmişti.

Chan ise ne yapacağını bilememiş, yandaki duvara sıralamıştı yumruklarını. Aklı almıyordu. Sevdiği çocuk açık açık zorbalık görmüştü. Ama onun haberi olmamıştı. Geberticekti o çocukları. Kendinden küçük olmalaru umurunda değildi.

Ardından duraksamıştı. Ne yaptığının farkına vardığında sanki kendine gelmişti. Yanlış anlaşılmıştı ve onu korkutmuştu.

Kendini geri çekip bakmıştı ona. Seungmin de ellerini birleştirip, göz yaşlarını akıtmaya başlamıştı başını aşağıya eğip. Nefes alış verişinden ağladığını anlayan Chan derin nefes verip kendine çekmişti onu.

Sıkıca sarmıştı etrafını. Geri çekilmeye çalışmıştı karşısındaki ama asla bırakmamıştı. Seungmin daha fazla ağlamaya başlamıştı. Ona vuracağını sandığını düşündüğü için ağladığını sanan Chan, konuşmaya başlamıştı.

"Bebeğim, korkma. Ben sana nasıl kıyarım. Dokunamam bile sana. Bana neden yapıyorsun bunu? O güveni sende yaratamadım da mı bana söylemedin."

Seungmin burnunu çekip, geriye çekilmişti.

"Özür dilerim." Bundan başka da zaten bir şey söylememişti.

"Tamam, bu konuyu biraz erteleyelim, seni daha fazla üzmek istemiyorum. Akşama daha var. Ama gece iyi uyumamışsın belli göz altlarından. Gidip uyu."

Kafasını sallamakla yetinmişti Seungmin. Söyleycek bir şeyi de yoktu zaten. Etraf yeniden sessizliğe bürünürken, Seungmin çoktan çıkmaya başlanmıştı merdivenleri.

Ama Chan aklına gelen şeyle Seungmin'e ilerlemiş, arkadan yaklaştığı gibi kucağına almıştı. Seungmin beklemediği için korkarken, Chan çoktan koltuğa ilerlemişti.

Hâlâ susmaya devam ediyordu Seungmin. Kafası doluydu.

Seungmin'i oturtmuş, kendisi de yanına oturmuştu ama ayaklarını Seungmin arkasından uzatıp, kafasını yastığa koymuştu. Ardından Seungmin'i de kendisine çekmişti.

Seungmin şu an onun sol tarafındaydı. Ona biraz daha yer açmıştı Chan. Elinin birini başının altından geçirip, diğerini de beline atarak kendine çekmişti onu. Seungmin'in yüzü ona dönüktü.

"Özür dilerim." diye yeniden mırıldanıp kafasını koluna koyarak boynuna biraz yaklaşmıştı Seungmin.

Chan cevap vermedi, zaten belliydi. Onu hemen affederdi.

Seungmin hâlâ düşünüyordu. Artık her şeyi o kadar çok kafasına takıyordu ki, deliricekti. Yoruyordu artık. Ama yanında Chan vardı. Sonuna kadar güveneceği bir kol vardı.

Ne olursa olsun, belliydi zaten Seungmin ondan kaçsa bile, dönüp dolaşıp yeniden onu buluyordu.

Ne de olsa, her şeyi Chan'ın kolları arasındayken unutuyordu...

____

Bitti.
Güzel bir bölümdü bence.

Bay.