Μέρα και αυτή που μας ξημέρωσε, κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί μερικές ώρες πριν τι μας επιφύλασσε η μοίρα. Ο θάνατος μας επισκέφτηκε για μια ακόμα φορά και κατάφερε να κάνει άνω-κάτω τις ζωές μας. Βουβός ήταν ο πόνος όλων μας, ο καθενας θρηνούσε απαρηγόρητος στην γωνία του χωρίς να πει λέξη.
Στεκόμουν πίσω από τον Στέφανο στην αυλή του νοσοκομείου. Μου είχε γυρισει την πλάτη του και η φωνή του έτρεμε. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε τόσο ευάλωτο. Ένιωσα την ανάγκη να του σταθώ όπως μου στάθηκε εκείνος όλες αυτές τις φορές, του το χρωστούσα. << σε παρακαλώ, άφησε με μόνο μου. >> στην αρχή δεν έκανα ούτε ένα βήμα μακριά του, η θέση μου ήταν εδώ. Όταν μου το ξανά ζήτησε όμως, σχεδόν ικετεύοντας, δεν μπορούσα να επιμείνω, η στιγμή ήταν δύσκολη για όλους και ποσό μάλλον για εκείνον. Εξάλλου μερικές φορές όλοι έχουμε την ανάγκη να μείνουμε μόνοι για να κλάψουμε και να εκφράσουμε όσα βαστάμε μέσα μας μακριά από άλλους.
<< πως είναι; >> με ρώτησε ο Φάνης μόλις επέστρεψα μέσα στο νοσοκομείο, με περίμενε στην πόρτα. Είχε έννοια τον ξάδελφο του, αν και ούτε εκείνος ήταν σε καλύτερη κατάσταση.
<< δεν τον βλέπεις; >> του έδειξα με τα μάτια μου τον Στέφανο. << διαλυμένος είναι. >>
<< ούτε εσύ φαίνεσαι καλά. >>
Πως θα μπορούσα να είμαι; μόλις είχε πεθάνει ένας νέος άνθρωπος που είχε όλη την ζωή μπροστά του. Είχε τρία παιδιά να μεγαλώσει και να τους δώσει τόσο πολύ αγάπη. Οι τύψεις με έτρωγαν, εγώ έφταιγα ξανά. Αν δεν είχα κάνει όλα όσα έκανα στο παρελθόν τώρα μπορεί να ήταν ζωντανός και ευτυχισμένος κάπου μακριά μαζί με την αγαπημένη του.
Βρισκόντουσαν μαζί, μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο. Έλεγαν αστεία και γελούσαν, ήταν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι εκείνη την στιγμή. Γυρνούσαν πίσω στο σπίτι τους, κοντά στα παιδιά και επιτέλους ζούσαν όπως ονειρεύονταν πάντα. Ο Μάρκος είχε την λάθος ιδέα, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα, να τραβήξει την προσοχή του από τον δρόμο και να δώσει ένα φιλί στην Αλεξάνδρα.Αυτή η τόσο τρυφερή κίνηση, ήταν εν τέλη εκείνη που του κόστισε την ζωή. Το φιλί τους αυτό ήταν και το τελευταίο. Όταν ξανά γύρισε τα μάτια του μπροστά ήταν πολύ αργά. Σε αντίθεση με την Αλεξάνδρα , η οποία είχε τραυματιστεί ευτυχώς ελαφρά, εκείνος άφησε την τελευταία του πνοή δίπλα της. Όταν τους πήγαν στο νοσοκομείο είχε ήδη καταλήξει.
