တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ပူးကပ်စွာပွေ့ဖက်နေရင်းမှ နုငယ် အခုမှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိထားမိသည်။
ခေါင်းအုံးတွေ၊ စောင်တွေ အကုန် ကုတင်အောက်မှာ ဖရိုဖရဲနှင့် မွစာကြဲနေသည်။
"ခစ်....ခစ်.....မောင်ကြည့်ဦး....အကုန်ဗြောင်းဆန်နေတာပဲ"
နုငယ်စပ်ပတ်ထဲ ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ လိင်တံစွပ်လျက်တန်းလန်း ပြောလိုက်သည်။
သူမ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေမှ တစ်ဆင့် သူ၏ လီးချောင်း သုတ်ရည်တွေ လွှတ်ထုတ်ပြီး သကာလ ပျော့ကျနေပြီဖြစ်ကြောင်း သူမ သိရှိနေသည်။
"ဟုတ်ပဗျာ........နေ..နေ မောင်စီလိုက်မယ်"
ကိုသက်ငြိမ် တပ်လျက်သား သူ့ညီတော်မောင်အချောင်းကို နုငယ်စပ်ပတ်ဆီမှ ဆွဲနုတ်လိုက်သည်။
မြွေကြီးက အစာဝသွားပြီဖြစ်သဖြင့် ပျော့ငိုက်စိုက်ပြီး လိုက်ပါလာသည်။
သို့သော် သူ့အရှည်က မြွေတကောင်လို ဖြစ်နေဆဲ။
ကိုသက်ငြိမ်ဆွဲနုတ်ထွက်သွားကာမှ နုငယ်အတွင်းသားထဲက အရည်တွေ ပွက်ခနဲ့ အပြင်ကို ထွက်လာသည်။
ကုတင်ပေမှာစိုးသဖြင့် နုငယ် လက်ကလေးနှင့်အုပ်ကာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ရေချိုးခန်းဆီ အပြေးနှင်ကာ သန့်စင်ဆေးကြောပစ်လိုက်သည်။
ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း ဖင်တုံးလုံးဖြင့် ကုတင်မှထကာ ခေါင်းအုံးတွေ၊ ဖက်လုံးတွေကို နေရာချနေသည်။
နုငယ် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အပြင်ပြန်ထွက်လာတော့ အကုန်စနစ်တကျပြန်ဖြစ်နေလေပြီ။
ကိုသက်ငြိမ်က သူ့အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ် ဘာအဝတ်မှ ထပ်မဝတ်တော့ဘဲ ကုတင်ပေါ်က စောင်အဖြူရောင်ကိုသာ သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ဖုံးအုပ်ထားလိုက်သည်။
"လာ.....လာ"
ကိုသက်ငြိမ်က သူ့နံဘေးကွက်လပ်က လွတ်နေသာနေရာကို လက်လေးနှင့်အသာပုတ်ကာ နုငယ်ကို ညွှန်ပြနေသည်။
နုငယ်လည်း အဝတ်ထပ်ဝတ်မနေတော့ဘဲ သူ့နံဘေးက စောင်ကို ခြုံလိုက်ကာ သူ့လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးလိုမှီအုံးပစ်လိုက်သည်။
