ဆတ်ခနဲ့ ဝင်လာသော လီးချောင်းကြီး၏ အားမာန်ကြောင့် ရတီကိုယ်လုံးလေးက နံရံနှင့် ပိုပိုကပ်မိသည်။
ကိုသက်ငြိမ်က ရတီခါးကိုကိုင်ကာ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ကြမ်းချလိုက်တော့သည်။
"ဖတ်......ဖတ်........ဖတ်....ဗြတ်.....ဗြတ်.......ဖလတ်...ဖ...လတ်.....ဖတ်.....ဖတ်"
"အ.....အင့်....ဟင့်.....အင့်......အင့်"
"အင်း.....ဦးဖေ.......ဦး.ဖေရေ.........အင့်....အင့်.......ဟင့်......အ.....အင့်"
"ဖတ်..........ဇွပ်.....ဇွပ်.........ဖတ်.......ဖတ်.....ဖတ်......ဖတ်"
"အ.......အ............ဟာ.......အ.......အ....အ"
"အင့်.........ကောင်း......ကောင်းလိုက်..တာ...ဦးဖေ....ဦး..ဖေရေ.....အင့်......ဟင့်.....ဟင့်"
ရတီ၏ တင်ပါးတွေကို ရေစိုနေသော ရှိရှင်းစွဲလှပမှုကို ပိုအားဖြည့်ပေးနေသည်။
သူမကိုယ်လေးက နံရံနှင့် ကိုသက်ငြိမ်ကိုယ်လုံးကြား ညှပ်ပြီး ပိနေသည်။
ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှသည့် စပ်ပတ်၏ နူးညံ့မှုကို ကြားမလတ်အောင် ခံစားလျက်ရှိသည်။
ရတီနှုတ်က ညည်းငြူသံကြားရတိုင်း၊ ကြားရတိုင်း သူ၏ ဆောင့်ချက်တွေကို ပိုအားကောင်းအောင် အရှိန်တင်ပေးပေးနေသကဲ့သို့။
"ဖတ်.......ဖတ်.....ဖလတ်....ဖလတ်.....ဖတ်...ဗြတ်......ဇွပ်....ဖလတ်.........ဖတ်"
"အ....အ.....ဦးဖေရေ.......အ.....အင့်......ဟင့်.......အ......အ"
"အ......မီးလေးရေ......ဦးဖေ.....ဦးဖေ.....ပြီးပြီ"
နောက်ဆုံးကျ ကိုသက်ငြိမ်လည်း သူ၏ လက်ကျန်အချစ်သုတ်ရည်တွေကို စပ်ပတ်လေးထဲ ပန်းထည့်ပေးလိုက်တော့သည်။
ကိုသက်ငြိမ်က သုတ်လွှတ်တာနှင့် လိုးချက်တွေကို ရပ်လိုက်တတ်သည့်လူစားမျိုးမဟုတ်။
လီးချောင်းကနေ စပ်ပတ်ထဲ သုတ်ရည်တွေပက်ဖြန်းနေလျက်နှင့်ပင် ဖင်တွေကို ကော့ကော့ပြီး လိုးဆောင့်တတ်တုန်း။
သာယာမှုကို လက်ကျန်ထိ ခံစားပြီးကာမှ ရပ်လိုက်တော့သည်။
ရတီက မတ်တပ်တောင် မရပ်နိုင်တော့သဖြင့် သူမကိုယ်လေးကို နံရံဆီ မှီထားရသည်။
