အရာအားလုံးက စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်နဲ့သောင်းကျန်းနေကြသည်။
ဒီအခန်းထဲ အနှောင်အဖွဲ့တွေ မရှိ။
ငဲ့ညှာစရာတွေမရှိ။
နောက်ဆံတင်းစရာလည်း တစိုးတစိမျှ မရှိ။
ချစ်ခြင်းတရားနဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေသာရှိမည်။
ရမ္မက်တွေနဲ့သာ ပူလောင်မြူးတူးနေသည်။
ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ ရတီ စိတ်ရှိလက်ရှိနမ်းနေကြသည်။
"ပြွတ်.....ပြွတ်....ပလပ်....ပြွတ်....ပြွတ်"
ရတီနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးလည်း ကျိန်းစပ်နေသည်။
ကိုသက်ငြိမ်က စုပ်ယူရုံတင်မက ကိုက်ခဲပြန်သေးသည်။
သူမ လျှာတွေဆီပါ ကလူ၊ ကလူ လာကျီစယ်သေးသည်။
သူမ ရင်တုန်အသည်းတုန်စွာနဲ့။
သူမလိုချင်သော်လည်း မပိုင်ဆိုင်သင့်မှန်းအရာတစ်ခုက လက်ဝယ်ပိုင်ဆိုင်ရရှိနေသောအခါ ရတီ ပျော်ရွှင်နေမိသည်။
"ဟိုး......ဟိုး...ခဏ...မီးလေး...ဦးဖေ အလုပ်ကနေ တိုက်ရိုက်ထွက်ခဲ့တော့ စက်ဆီနံ့တွေနဲ့။ ဦးဖေ ရေလေးချိုးလိုက်မယ်နော်"
"ဟင့်အင်း...မချိုးနဲ့.....မီးက ဦးဖေ ဘယ်လိုနေနေ ကြိုက်တယ်"
"မီးလေး.....မီးလေးရယ်"
ဒီတစ်ခါတော့ ကိုသက်ငြိမ် ဝတ်ထားသော အပေါ်ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ စွပ်ကျယ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။
သူ၏ တောင့်တင်းသော ရင်အုပ်ကားကား၊ ရင်အုပ်မွှေးတွေ၊ ဗိုက်ချပ်ချပ်တွေကိုကြည့်ရင်း ရတီ မျက်နှာပူမိပြန်သည်။
ကိုသက်ငြိမ်က ရတီက တုန့်ဆိုင်းခွင့်မပြု။
သူမရဲ့ အပေါ်ဆွယ်တာ အပါးလေးကို ချွတ်ချကာအပေါ်အောက် ဂါဝန်ကို ခေါင်းက ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
"ဦးဖေ...ကလည်း...မီးဆံပင်တွေ ပွကုန်ပြီ"
"ခဏကြာ မီးလေး ဆံပင် ဒီထက်ပိုပွမှာပဲဟာ"
"ဟုတ်လား...ခစ်....ခစ်"
ဒီနေ့တော့ အသားရောင် ဘရာဇီယာလေး ရတီဝတ်လာသည်။
