ကုတင်မွေ့ရာပေါ် နုငယ်ကို အသာလေးချနေရင်း သူပါ နုငယ်အားနဲ့ ဆောင့်ဆွဲလောက်လို့ ပက်လက်လန်ကျသွားသည်။
ပက်လက်လန်နေသော သူ့ကိုယ်အပေါ်နုငယ် က စနောက်ချင်နေသည့် မျက်နှာပေးနှင့် ပြုံးနေသည်။
"မောင်....ဒီတစ်ခါ နု အလှည့်....မောင် နု လုပ်သမျှ ငြိမ်ငြိမ်လေးခံပေးနော်"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ....ဟုတ်ပါပြီ"
နုငယ် သူမ ဝတ်စားသော ဝတ်ရုံ၏ ခါးစည်းကြိုးနဲ့ ဖြေလိုက်ကာ ကုတင်အောက် ပစ်ချလိုက်သည်။
ကိုသက်ငြိမ်ဟာကိုလည်း ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။
ဘာအကွက်တွေ ဆက်လာတော့မလဲဆိုတာ ကြိုသိနေသဖြင့် အိပ်နေသော ကိုသက်ငြိမ်မြွေဆိုးလေးက တဖြည်းဖြည်းချင်း ထောင်မတ်လာသည်။
ကိုသက်ငြိမ်ဗိုက်အပေါ်နုငယ် တက်ခွလိုက်ကာ ကိုသက်ငြိမ်ကို နမ်းလိုက်သည်။
သူမ၏ မအင်္ဂါ၏ အပြင်နှုတ်ခမ်းသားတွေက ကိုသက်ငြိမ် ဗိုက်ကြွက်သားတွေအပေါ် ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်တိုက်နေသလိုဖြစ်နေသည်။
သူမတို့နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်နေကြသည်။
ကိုသက်ငြိမ်လက်တွေက အငြိမ်မနေ။
သူမ ရင်သားနှစ်မြွှာကို ဆုပ်နယ်ချေပစ်နေသည်။
တစ်ယောက် ၏ ခန္ဓာဗေဒ ကို နောက်တစ်ယောက်က ပိုပိုသိရှိလာသည်။
"ပြွတ်.......ပြွတ်.....ပြွတ်"
"အင့်.......ဟ.......ဟင့်......ဟင့်"
နုငယ် အောက်ကို ဆင်းလာပြီး ကိုသက်ငြိမ်ရင်အုပ်ကားကားဆီသို့ အနမ်းခြွေချလိုက်သည်။
ထို့နောက် ညာဘက်ရင်အုပ်ဆီက နို့သီးခေါင်း သေးသေးလေးကို ငုံလိုက်သည်။
"အား......ယား.တယ်......အား.....အား"
ကိုသက်ငြိမ် က ယားလည်းယား၊ ကောင်းလည်းကောင်းနေသည်။
ညာဘက်ပြီးတော့ ဘယ်ဘက်။
ကိုသက်ငြိမ်ရင်အုပ်ဆီကနို့သီးခေါင်းလေးတွေ သူမ၏ စုပ်ယူဆော့ကစားမှုကြောင့် စူတူတူလေးပင် ဖြစ်လာသည်။
