ရတီ အသည်းခိုက်မတတ်နာကျင်ပြီးသည်နောက် ကောင်းသန့်က မှေးပြီးလိုးပေးနေတော့ သာယာမှုပါ နောက်ကလိုက်လာသည်။
နာလည်းနာ။
ကောင်းလည်းကောင်းသည့် အရသာမျိုးပင်။
ဒါကြောင့် လူတွေ အိမ်ထောင်ပြုကြသည်နေမည်။
သို့သော် သူမ သာယာမှုကို အကြာကြီး မခံစားလိုက်ရ။
"ဖတ်.......ဖတ်.......ဖတ်.....ဖတ်"
"အင့်......ဟင့်.....အ.......အင့်......အင့်"
"ဖတ်....ဖတ်....ဖလတ်........ဖတ်........ဖတ်"
"အ......အာ........အ.......အ.........အား"
ကောင်းသန့် သုတ်မထိန်းနိုင်တော့။
အရမ်းစိတ်ပါပြီး သုတ်လွှတ်လိုက်မိသည်။
"မ" အတွေ့အကြုံဆိုလို့ တစ်ပြားသာမှ မရှိနေသည့် လူပျိုလေးဖြစ်သည့်အပြင် ကျဉ်းမြောင်းနူးညံ့အိစက်သည့် စပ်ပတ်နံရံတွေကြောင့် သူ ထိန်းမထားနိုင်။
လီးချောင်းဆီမှ အထွတ်အထိပ်ကို ခံစားလိုက်မိကာ သူ သုတ်လွှတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။
ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသဖြင့် သုတ်ရည်တွေ ရတီကိုယ်ထဲဆီကို မရောက်လာ။
နွေးကနဲ့ ဖြစ်သွားသည်ကိုတော့ ရတီ သိလိုက်သည်။
"အ.......အ......အား......အ"
ကောင်းသန့်အော်ဟစ်ငြီးတွားပြီး သူ့ကိုယ်လုံးက ရတီကိုယ်ပေါ် ပုံကျလာသည်။
"ကောင်းလိုက်တာကွာ"
"ငါ နင့်ကို သိပ်ချစ်တာပဲ...ရတီ.....နင်ရော....ချစ်လား"
"ငါနင့်ကို ဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်း အခုပြပြီးပြီမဟုတ်လား ကောင်စုတ်ရဲ့"
"အင်း....."
"နင့်ကိုယ်ကြီး လေးတယ်ဟာ....ဖယ်....ဖယ်"
ကောင်းသန့် ဘေးဖက်ကို စောင်းလိုက်သည်။
သူ့လီးက ကွန်ဒုံးစွပ်လျက်တန်းလန်း ထွက်ချလာသည်။
ကွန်ဒုံးမှာ သွေးစအချို့ကပ်လျက်။
ရတီ၏ အပျိုစင်သွေးတွေနှင့်တူသည်။
