ရတီ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လေး။
ရတီကို အသာလေးကုတင်ပေါ် ပွေ့ဆောင်လိုက်ပြီးနောက် ကိုသက်ငြိမ်လည်း ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်လာသည်။
မွေ့ယာအိအိအောက်မှာ သူမကိုယ်လုံးက အိဝင်နေသည်။
ကိုသက်ငြိမ် သူ့ဦးတည်ရာသို့ ရည်ရွယ်လိုက်သည်။
ရတီကုတင်ခြေရင်နား ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။
"မီးလေး....ပေါင်ကို အဲလိုမစေ့ဘဲနဲ့ ဖြဲလိုက်ပါလား"
ကိုသက်ငြိမ် အမိန့်အတိုင်း ရတီ သူမပေါင်သွယ်သွယ်လေးကို အသာအယာကားထုတ်လိုက်သည်။
ပေါင်လေးတွေက တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီရောက်သွားသည်နှင့် လျှို့ဝှက်အပ်သော အလှတရားလေးက မြင်သာစွာ ပေါ်ပေါက်လာသည်။
ကိုသက်ငြိမ် ရတီပေါင်ကြားထဲကို ရုတ်တရက်မျက်နှာအပ်ချလိုက်သည်။
"ဦးဖေ....ဒါ.....ဒါဘာလုပ်တာလဲ.....မလုပ်ပါနဲ့.....ငရဲတွေကြီးကုန်မယ်"
ရတီ ဤစကားတစ်ခွန်းသာနောက်ဆုံးအငြင်းစကားဖြစ်လိမ့်မည်။
ကိုသက်ငြိမ်က ခပ်အုတ်အုတ်ပေါက်ရောက်နေသော ဆီးခုံမွှေးကြားကို ခေါင်းတိုးကာ အနမ်းခြွေလိုက်သည်။
လက်လေးနဲ့ အပြင်နှုတ်ခမ်းသားကို ဆွဲဟလိုက်သည်နှင့် ပန်းနုရောင် အတွင်းသားလေးတွေပေါ်လာသည်။
သူ့လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ထိုပန်းနုရောင် အသားစိုင်ဆီ လျှက်လိုက်သည်။
စုပ်ယူလိုက်သည်။
တစ်ဖန်ပြန်ပြီး ကိုက်ခဲပြန်သည်။
"အင့်.......အ......အင့်......အင့်........အင့်"
"ပလတ်.......ပလတ်.....ပလတ်.....ပလတ်"
လျှာနဲ့ အတွင်းသားတွေကို လျှက်၍ပေါ်ထွက်လာသောအသံ၊ ရတီဆီကကာမဆိပ်တက်ပြီး နှုတ်မှ ညည်းညူသံသာ ဤအခန်းထဲတွင်ရှိမည်။
ရတီ မွေ့ယာစကို လက်နဲ့အသေဆွဲချေထားသည်။
နှုတ်ကနေလည်း အော်မိအော်ရာ။
ကိုသက်ငြိမ်လျှာနဲ့ သူမအသားစိုင်တွေကို လျှက်သွားတိုင်း သူမတွန့်တွန့်လူးနေသည်။
