ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး "Paradise" ကားဝပ်ရှော့က အလုပ်သမားတွေ ဘူနေကြသည်။
ကားဝပ်ရှော့က အလုပ်သမား (၂၀)နီးပါးမှာ (၁၅)ယောက်လောက်က မန်ယူရဲ့ အမာခံပရိသတ်တွေ။
ညက ပက်ပက်စက်စက်ရှူံးထားတော့ အကုန်လုံးက မချိတင်ကဲနှင့်။
ကျန်တဲ့ (၃)၊(၄)ယောက်က စချင်ပေမဲ့လည်း ဝိုင်းဗျင်းခံထိလျှင် မချောင်။
ထို့ကြောင့် ဆိတ်ဆိတ်သာနေပေးနေသည်။
"အာစရိဗျာ...စဉ်းစားကြည့်ကြည့်ဗျာ...ဖြစ်သင့်လားဗျာ....တောက်.....မကျေနပ်ဘူး....လုံးဝမကျေနပ်ဘူး"
"ဒိုင်ကလည်းဗျာ......xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx"
ပိုင်ရှင်ဖြစ်တဲ့ ကိုသက်ငြိမ်ကိုယ်တိုင်က ဘူနေသည်။
သူ့တပည့်တွေကတော့ ဘောပွဲရှူံးလို့ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်မှတ်နေသော်လည်း မဟုတ်ပေ။
ဘေးမှာ သူ့ကိုပွစိပွစိပြောနေသည့်စကားသံတွေက သူ့နားထဲမဝင်။
ညက ရတီနဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်ကသာ စိတ်ထဲ တဝဲဝဲ၊ တလည်လည်။
ပြန်စဉ်းစားကြည့်ပြီး ပျော်သလိုလို၊ ရင်ခုန်သလိုလို။
သူ့မိန်းမ နုငယ်မျက်နှာကိုလည်း မကြည့်ဝံ့။
သူကိုယ်တိုင် စမှားနေသလို ဖြစ်နေသည်မဟုတ်လား။
"အာစရိ...ကြားလား.......ငါတို့ဆရာလည်း....အခြေအနေမကောင်းနေဘူးပဲ......ဟီ....ဟီ"
"ဪ....အေး...အေး...ကြားပါတယ်ကွာ...မင်းတို့ကလည်း"
"တီ....တီ"
ထိုစဉ် ကိုသက်ငြိမ် ဖုန်း၌ message ဝင်လာသည်။
"ဦးဖေ....လမ်းထိပ်မှာ မီးစောင့်နေတယ်"
ရတီဆီက။
သူတစ်ချက်တုန်လှုပ်သွားသည်။
နာရီကြည့်လိုက်တော့ နေ့လည်(၁၂)နာရီကျော်ရုံ။
သူ ဒွိဟတွေနှင့်။
သွားခေါ်ရင်ကောင်းမလား၊ မကောင်းဘူးလား။
သေချာတာကတော့ သူ သွားခေါ်မိတာနှင့် ဘာတွေဆက်ဖြစ်တော့မလဲဆိုတာ ကြိုသိနေမိသလို။
