Μεταμεσονύχτιες σκέψεις

Ωκεανός μοναξιάς

29.02.2024

Η ζωή βρίσκει συνέχεια τρόπους να σου θυμίζει αυτό που είχες αφήσει θαμμένο στο πίσω μέρος του μυαλού σου· πως είσαι μόνη σου.

Δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής σε αυτή την δήλωση·
όταν τα φώτα σβήσουν θα είσαι μόνη σου. 
Ούτε η σκιά σου δεν θα αντέχει την συντροφιά σου.

Ποτέ, μα ποτέ, δεν θα εμφανιστεί κάποιος
σαν από μηχανής θεός για να σε βοηθήσει
όσο και αν ουρλιάζεις και κλαις στα γόνατα σου
και όσο και αν παρακαλείς τον όποιο θεό, την όποια ανώτερη δύναμη.

Όσο και αν τραβάς τα μαλλιά σου
και ξύνεις το δέρμα σου
και χτυπάς το κεφάλι σου, δεν θα έρθει κανείς να σε σώσει.

Επιπλέεις σε έναν αχανή ωκεανό αβεβαιότητας
και αν προσπαθήσεις να φωνάξεις για βοήθεια
θα πνιγείς από το νερό που θα καταπιείς.

Οπότε τι κάνεις; 
Όλοι λένε ότι πρέπει να είσαι χαλαρή.
Αλλά αν αφεθείς δεν θα αλλάξει κάτι
απλά αγνοείς το γεγονός ότι δεν ξέρεις κολύμπι

Επιπλέεις σε έναν ωκεανό μεταμεσονύχτιων δακρύων.

Δεν μπορείς να ζήσεις για πάντα έτσι.
Πρέπει να μάθεις να κολυμπάς
Ή να αποδεχτείς ότι δεν θα είσαι ποτέ τόσο καλή σε αυτό.

Αλλιώς θα πρέπει να βυθιστείς
και να αποδεχτείς ότι θα αναπνεύσεις τελείως μόνη σου καθαρό αέρα.

Δεν θα έρθει κανείς να σου δώσει το χέρι του να αναδυθείς.
Αυτοί έχουν φτάσει ήδη στην επιφάνεια. Έμαθαν να κολυμπάνε.

Ποιος θα ήθελε να δώσει το χέρι του ενώ κινδυνεύει να βυθιστεί και ο ίδιος;
Ποιος θα ήθελε να σου δώσει το χέρι του ενώ κινδυνεύει να τον τραβήξεις και εσύ μέσα;
Κανείς.
Ούτε εσύ δεν θα το έκανες.

Θα βρεις μόνη σου τρόπο να κολυμπάς. Δεν θα είναι εύκολο. Θα θελήσεις να τα παρατήσεις. Αλλά πρέπει να προσπαθήσεις. Και θα κολυμπήσεις μόνη σου. Και μετά...
θα ανεβείς και εσύ στην επιφάνεια
Τι; Μπορεί οι άλλοι να έχουν φύγει; να έχουν κολυμπήσει κάπου αλλού; 

Υποθέτω ότι τότε θα είσαι και πάλι μόνη σου.
Τουλάχιστον πλέον θα ξέρεις να κολυμπάς.