Μεταμεσονύχτιες σκέψεις

Για την Χ(ριστίνα)

30.05.2024

Έκλαψε για μένα.

Όταν με αγκάλιασε ένιωσα λες και κάθε κομμάτι του εαυτού μου ήταν στην σωστή θέση μετά από πολύ καιρό.

Προφανώς και σήμαινε ήδη πολλά για εμένα.

Ο πιο ευγενικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Η πιο γλυκιά παρουσία. Ο χώρος απέπνεε ζεστασιά όταν υπήρχε σε αυτόν. Μία μητρική φιγούρα. Μια αδελφική συντροφιά. Ένας άνθρωπος που μου έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς με ανιδιοτέλεια, να αγαπάς αγνά και αληθινά, να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.

Ένας άγγελος. Εσωτερικά και εξωτερικά.

Η ηρεμία που απέπνεαν τα μάτια της οπότε την κοιτούσε. Η φιλόξενη έκφραση της όταν της έλεγα καλημέρα. Τα λόγια της που άγγιζαν την καρδιά μου και με βοηθούσαν χωρίς να το ξέρει.

Ίσως ήταν και αυτή ένας απ' τους λόγους μου. Τους λόγους που έμεινα. Που με έκαναν να νιώθω ευγνώμων που είμαι εδώ.

Ο λόγος που πίστεψα στην καλοσύνη. Ο λόγος που γεννήθηκε μία σταγόνα ελπίδας στα δάκρυα μου. 

Δεν μπορεί να φανταστεί πόσες φορές με έχει σώσει.

Αλλά πάντα πίστευα ότι ήταν κάτι που ένιωθα μόνο εγώ.

Όταν με αγκάλιασε, ήξερα ότι ήταν η τελευταία μας αγκαλιά.

Η αγκαλιά που λέμε αντίο.

Ο αποχαιρετισμός μας.

Αλλά όταν είδα τα δάκρυα να στολίζουν το πρόσωπο της, βυθίστηκα σε μία αλυσίδα σκέψεων.

Τα πιο αμφίρροπα συναισθήματα κατοικούσαν μες την καρδιά μου.

Από την μία, λύπη• λύπη που θα αποτελεί πλέον άλλο ένα κεφάλαιο της ζωής μου. Λύπη νιώθει και εκείνη τον πόνο.

Από την άλλη, μία θλιμμένη ευγνωμοσύνη ενσάρκωσε την συμμετοχή μου στην αγκαλιά μας.

Γιατί...θα της λείψω; 

Θα με σκέφτεται που και που; 

Δεν θα με ξεχάσει με το που φύγω από την ζωή της; 

Με αναγνωρίζει; 

Μου εύχεται όμορφα πράγματα στην ζωή μου;

Με ξεχωρίζει μέσα σε ένα πλήθος; 

Με πρόσεξε; 

Με αγκάλιασε τόσο σφιχτά; - Ναι, το έκανε

Με αγαπάει; -Πλέον νομίζω πως ναι

Έκλαψε για μένα; -Ναι, το έκανε. 

Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος έκλαψε κάποιος για ΕΜΕΝΑ.