Μεταμεσονύχτιες σκέψεις

Γράφω πάλι για σένα;

19.05.2024

Υπάρχει αυτό το απροσδιόριστο πέπλο νοσταλγίας πάνω μου.

Συνεχώς στο παρελθόν, ποτέ στο τώρα.

Το παράδοξο είναι ότι το συνειδητοποιώ.

Ίσως τελικά για αυτό πονάω πάντα τόσο πολύ, ε;

Γιατί ενώ ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι λάθος, είναι ανθυγιεινό για μένα, θα με πληγώσει, το κάνω. 

Προσπαθώ απεγνωσμένα να κρατηθώ σε αυτό.

Αλλά δεν θέλω πια.

Το λέω αυτό και το πιστεύω.

Το λέω αυτό και ο εαυτός μου τον Δεκέμβριο γελάει μαζί μου.

Αλλά δεν θέλω, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ 

Δεν αντέχω άλλο να νιώθω το βάρος της απουσίας σου, ενώ για σένα είναι μία κανονική Δευτέρα.

Δεν αντέχω να ξέρω ότι έχεις προχωρήσει. Και δεν σε κατηγορώ, ΕΝΤΑΞΕΙ;
Ήθελα εξ αρχής να είσαι ευτυχισμένη και να προχωρήσεις. 

Εσύ μπορείς να προχωρήσεις γιατί δεν ένιωσες ποτέ το αντίκτυπο που είχες στην ζωή μου.

Στην πορεία κατάλαβα ότι ο λόγος που έκανες σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα, είναι ότι για σένα δεν συνέβη ποτέ τίποτα.

Ίσως ο λόγος που κρατιέμαι στο παρελθόν είναι γιατί φοβάμαι. 

Φοβάμαι πώς αν σταματήσω και εγώ να το σκέφτομαι, θα είναι σαν να μην συνέβη ποτέ.

Γιατί ουσιαστικά αυτό δεν είναι; Οι αναμνήσεις μας και το παρελθόν μας υπάρχουν όσο τις θυμόμαστε. Υπάρχουν• και όσο λάθος ή διαστρεβλωμένα θυμόμαστε τα πράγματα, είναι η δική μας αλήθεια. Η δική μας πραγματικότητα.

Θέλω να ξεχάσω αυτήν την πραγματικότητα.

Θα ήθελα να μείνω μόνο με τα μαθήματα που μου έδωσες. Να σβηστείς από την μνήμη μου. 

Δεν ξέρω αν ο χρόνος αρκεί. Πρέπει να περιμένω να γιατρέψει τις πληγές μου ο χρόνος; Και μέχρι να συμβεί αυτό;

Δεν λέω ότι είναι αβάσταχτη η απουσία σου. Αλλά όταν με χτυπάει σαν κεραυνός το ότι δεν θα ξανά ιδωθούμε πονάω.
Όχι μόνο ψυχικά. Νιώθω έναν πόνο στο στήθος, σαν κάποιος να μου ξεριζώνει με την βία ένα μέρος της καρδιάς μου που κάποτε θα έδινα χωρίς αντίρρηση αν σήμαινε ότι θα ήσουν κοντά μου.

Αλλά δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Δεν θα πήγαινα ποτέ πίσω. Δεν θα ξαναζούσα τίποτα από το μεταξύ μας. Αλλά για κάποιο λόγο που με κάνει να κουλουριάζομαι στο πάτωμα δεν μπορώ να ξεχάσω.

Υπάρχει τελικά κάποιο νόημα σε αυτούς τους στίχους;

-κρατιέμαι ακόμα (πόσο ακόμα;)