Μεταμεσονύχτιες σκέψεις

Η μοίρα

16.4.2024

Σήμερα εμφανίστηκες στον ύπνο μου.

Η καρδιά μου ακόμα πονάει. Τόσο καιρό ζει με το κενό που έμεινε όταν έφυγες.
Ένα σφίξιμο στο στομάχι μου.
Ένας κόμπος στο λαρύγγι μου.

Ήμασταν όπως παλιά.

Όταν σου μιλούσα σε κοιτούσα στα μάτια και εσύ χαμογελούσες.

Έκανες ότι δεν πρόσεχες πώς σε κοιτούσα.
Πώς κρατιόμουν στην αγκαλιά σου.
Πώς χανόμουν στο μπλε των ματιών σου.

Πώς καταλήξαμε εδώ;
Και ξέρω...ξέρω. Θα πεις ότι φταίω εγώ.
Το ξέρω. 

Αν ήξερα ότι το μόνο μέρος που θα μπορούμε να είμαστε μαζί ήταν τα όνειρα μου, τότε δεν θα έκανα τίποτα από όλα αυτά.

Ίσως να μην σε φιλούσα εκείνη την μέρα.

Ίσως να μην σου άδειαζα την καρδιά μου.

Ίσως να το κρατούσα μέσα μου.

Μετά από τόσους μήνες κουβεντιάζαμε, μου μιλούσες για τα όνειρα σου και -σου ορκίζομαι- μπορούσα να σε νιώσω. Να νιώσω το άγγιγμα σου, το χάδι σου. 

...

Περπατούσαμε σε ένα δασάκι. Χανόμασταν μέσα στα ψηλά δέντρα.
Λιγοστό φως κατάφερνε να διαπεράσει την φυλλωσιά των δέντρων.

Σε ακολουθούσα στα τυφλά. Θα πήγαινα οπουδήποτε όσο ήμουν μαζί σου. Δεν θα σε έχανα ξανά.

Τα δάχτυλα μας ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους.

Σταματήσαμε κάτω από ένα τεράστιο πεύκο. Άφησες απαλά το χέρι μου και κάθισες στον κορμό του δέντρου.

-Και τώρα τι; σε ρώτησα

-Και τώρα, άρχισες να έρχεσαι κοντά μου, πιάσε με!  φώναξες γελώντας και πέρασες σαν αστραπή από δίπλα μου.

Με το που κατάλαβα τι γίνεται, άρχισα να τρέχω από πίσω σου. 

-Μη φεύγεις!

Και τρέχω, τρέχω, τρέχω...τρέχω

Όταν σταματάω συνειδητοποιώ ότι έχει σκοτεινιάσει και έχεις χαθεί από το οπτικό μου πεδίο.

- ...
Προσπαθώ να φωνάξω το όνομα σου αλλά η φωνή μου έχει κλείσει.

-Τι γίνεται;

-Αλήθεια δεν καταλαβαίνεις;

-Όχι. Ποια είσαι εσύ;

-Δεν με αναγνωρίζεις; Την στιγμή που εσείς οι δύο συναντηθήκατε ήξερα ότι θα χανόσασταν σε σκοτεινά μονοπάτια. Αλλά ήταν αναπόφευκτο. Έπρεπε να γίνει.

Η Μοίρα.

-Δεν μπορείς να μείνεις εδώ για πάντα. Θα τελειώσει σύντομα.

-Τι εννο-
Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρόταση μου και νιώθω να πέφτω σε μία τρύπα στο έδαφος 

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου.

Η καρδιά μου σε ψάχνει. Της λείπει αυτό το οικείο συναίσθημα.

Ανασηκώνομαι.

Αντικρύζω το μπεζ ταβάνι. Κοιτάω δεξιά τις λευκές κουρτίνες. Τα παντζούρια είναι κλειστά.

Είμαι στο δωμάτιο μου. Είναι ξημερώματα Δευτέρας.

Ήταν μόνο ένα όνειρο;

-Σε έχασα άλλη μία φορά