Μεταμεσονύχτιες σκέψεις

Σήμερα τα πάντα σε θύμιζαν

12.3.2024
22.3.2024

Σήμερα αγόρασα ένα κουτάκι χρωματιστά σοκολατάκια.

Έπιασα τον εαυτό μου να αφήνει τελευταίες τις μπλε.

Ήταν οι αγαπημένες σου.

Εικόνες με εμάς να καθόμαστε στο πάρκο και να συζητάμε.

Νομίζαμε ότι είχαμε όλο τον χρόνο του κόσμου.

Αφελείς; 

Όχι, ερωτευμένοι...

Οι αναμνήσεις άρχισαν να γεμίζουν το κεφάλι μου και να πονάνε την καρδιά μου.

Το δωμάτιο άρχισε να μικραίνει.  Κόντευε να με καταπιεί

″Δεν αντέχω άλλο...″

Βγήκα στο πεζοδρόμιο να πάρω ανάσα...

Ο αέρας θυμίζει Οκτώβριο· έχει γίνει ψυχρός και επιθετικός.

Ο δρόμος έχει γεμίσει πορτοκαλί φύλλα

Είναι φθινόπωρο πάλι... Μου λείπεις...

Οι άνθρωποι περπατάνε βιαστικά για να αποφύγουν τον αέρα.
Όλοι έχουν κάποιον προορισμό.

Εκτός από εμένα.

Η καρδιά μου νίκησε την λογική και τα πόδια μου με οδήγησαν στο πάρκο.

Το παγκάκι μας ήταν κενό. Κάτι έλειπε.
Κάποιος έλειπε... Εσύ. 

Μου λείπει η παρουσία σου.

Κάθισα. Ολομόναχη. 

Μπορούσα να νιώσω τα δάχτυλα σου να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά.
Η αγκαλιά σου ήταν αποτυπωμένη στο δέρμα μου.
Τα χέρια σου ταίριαζαν ακριβώς με τα δικά μου.
Το άρωμα σου δεν έφευγε από τα ρούχα μου.

Φύσηξε αέρας και μαζί με τα δάκρυα μου σκόρπισε και το φάντασμα της μορφής σου.

Ίσως να προκαλούσα την μοίρα, αλλά έβαλα να παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι

Θυμήθηκα την μέρα που μου πρωτοέβαλες να το ακούσω.

Μοιραστήκαμε τα ακουστικά σου και σε έβλεπα να σιγοτραγουδάς τους στίχους του τραγουδιού.
Πόσο όμορφη...

Αυτό τραγούδι -με έναν παράδοξο τρόπο- σε θύμιζε.

Και αν σε θύμιζε τότε
που ήσουν δίπλα μου, σκέψου τώρα·
που η καρδιά μου είναι τόσο μακριά
από την δική σου...

Η απώλεια σου με πονάει. Αλλά και όταν σε ″είχα″ πονούσα.

Ίσως φταίει το γεγονός ότι σε είχα ήδη χάσει. 
Κοντά, αλλά ποτέ αρκετά κοντά.

Ήσουνα απέναντι μου
και κάθε φορά που προσπαθούσα να σε πλησιάσω
και να σε αγγίξω
τα χέρια μου γινόταν λεπίδες, μαχαίρια
και σε έκοβαν.

Βλέποντας το αίμα να τρέχει...
τις πληγές που τρόμαζα να σκεφτώ ότι εγώ προκάλεσα
έβγαλα ένα μαχαίρι και τραυμάτισα και τον εαυτό μου...

Το τραγούδι τελειώνει.
Ο ήλιος δύει. 
Τελικά είχες δίκιο· οι μπλε καραμέλες είναι οι καλύτερες.

Σηκώνω την μπλούζα μου.
Η ουλή είναι ακόμα εκεί. 
Να μου θυμίζει ότι κάποτε συνέβη. 

Ο αέρας έχει αλλάξει κατεύθυνση· χαϊδεύει γλυκά το πρόσωπο μου.

Κάποια παιδιά είναι στην παιδική χαρά.
Δεν ξέρουν αν αυτή είναι η τελευταία που παίζουν εκεί.

Οι ποδηλάτες περπατάνε πλέον- κουρασμένοι από τις βόλτες τους.

Εργαζόμενοι έχουν αρχίσει να γυρίζουν στα σπίτια τους.

Το Φθινόπωρο είναι η εποχή της αλλαγής...

Παρόλα αυτά κάπου μέσα μου
ένα μέρος της καρδιάς μου
επιθυμεί να βρεθεί κοντά με την δικιά σου
και να την αγκαλιάσει όσο δεν ήταν ικανή τότε.

⁓ Μου λείπεις,
Συγγνώμη