Ben Hala Vazgeçmedim

Bölüm 1

"Asi kalk hadi be kızım!" Cesur'un sesiyle uyanmam bir oldu. Uyandım ve saate baktım,saat öğlen 12:45 ti. Hemen toparlandım ve yatağımı topladım. Bugün Yaman için büyük gündü çünkü ailesi onu almaya geliyordu. Yaman'ın bir ailesi varmış, çok şaşırmıştım. Aklımda tonla soru vardı "Neden bu zamana kadar Yaman'dan haberleri yoktu? Neden Yaman'ı  kaybetmişlerdi?" Aklımdaki soruları bir kenara bırakıp hazırlanmaya başlamıştım.

Yaman'ın ailesi sonunda gelmişti. Bir sürü koruma, siyah arabalar eşliğinde gelmişlerdi. Çok şaşırmıştım çünkü böyle hayal etmiyordum. Yaman'ın annesi Neslihan hanım ve Yaman'ın dedesi Eşref bey siyah arabadan inmişlerdi. Yaman'ın yüzünde buruk bir ifade vardı.Neslihan hanım arabadan iner inmez Yaman'a koşup sarılmıştı. Açık konuşmak gerekirse kıskanmıştım çünkü ona sevgi göstericek, başını okşayacak bi annesi vardı. Gözlerimin dolduğunu hissettiğimde düşünceleri kafamdan attım ve Neslihan hanımla Yaman'a baktım.

"Oğlum nasılsın, iyi misin?" Diye soru sormaya başlayan Neslihan hanım Yaman'dan cevap alamadı. Yaman da haklıydı. Benimde yıllar sonra ailem ortaya çıksaydı ne tepki vereceğimi bilemezdim.Yaman uzun bir sessizlikten sonra cevap verdi. " Nereye gidiyoruz?" dedi. Neslihan hanım da "Evimize gidiyoruz annecim. Seni ailenle tanıştırıcam bitanem." demişti. Yaman bize bakıp Neslihan hanıma döndü " Kardeşlerim de gelicek." dedi. Cesurla birbirimize baktık, ve cesur hemen atladı."Olur!" dedi. Cesur'a ölümcül bi bakış attıktan sonra Cesur önüne dönüp başını eğdi. Yaman bizi gördükten sonra Cesur'un nasıl istekli olduğunu gördü ve bize dönüp "Sizde geliyorsunuz, itiraz istemiyorum!" dedi.

Hazırlandıktan sonra Cesur'a baktım ve aşırı mutluydu. Aslında öyle bir eve gitmek benim içinde değişiklik olurdu.Arabaya bindiğimizde yarım saat yolculuğun ardından eve, pardon malikaneye gelmiştik. Aşırı büyüktü ve kendi kıyafetlerime baktığımda biraz utanmıştım. Evin önünde durduğumuzda, kapının önünde bizi bekleyenlere baktım bi çocuk dikkatimi çekmişti. Turuncu camlı gözlükleri, beyaz atlet, üstüne siyah ceket ve siyah pantolon. Turuncumsu saçlarıyla fazla cool duruyordu, çapkın olduğu  her yerinden belliydi. Yanında ise iki tane kız vardı onlar da çok güzel duruyorlardı. Önlerinde ise beyaz saçlı, ortalama 45 veya 50 yaşlarında bir adam duruyordu, muhtemelen babalarıydı.

Arabadan indiğimizde Yaman'ın babası Serhan bey oğluna sarıldı. Sarıldıktan sonra kıvırcık saçlı bi kız "Abi hoşgeldin" diyerek Yaman'a sarıldı, adı Eceymiş. Diğer iki kardeş ise Yaman'a sarılmadan tip tip bakıyorlardı ama büyük kız bana sıcak bakıyordu. Galiba onun yaşında bi kız gördüğü için sıcak hissetmişti, nedense bende sıcak hissetmiştim. Serhan bey o iki kardeşe dönüp "Alaz ve Çağla abinizle tanışmayacak mısınız?" diye sordu. Çocuğun adı Alazmış, ilk defa duyduğum bi isim di. Alaz da soğuk bir şekilde "gerek yok baba, ayrıca o benim abim falan değil." dedi. Neslihan hanım üzülmüştü, Serhan bey ise yüz ifadesini değiştirmemişti aksine "aferim oğlum" dercesine Alaz'a bakıyordu.

Anlam veremeden Neslihan hanım bize döndü "Çocuklar sizde tanıtın kendinizi" dedi. "Ben Asi" dedim. Kendimi tanıtmaktan hiç hoşlanmazdım ama mecburdum, sade bi şekilde adımı söylemiştim, yeterliydi.Çağla ise hemen atladı "Memnun oldum Asi bende Çağla." dedi yüzündeki gülümsemeyle.Bende güldüm ve yanındaki çocukta hemen atladı "Bende Alaz, memnun olmadım." dedi alaycı bi ses tonuyla.Hepimiz tanıştık ve eve doğru yürüdük. Ev çok güzeldi, bembeyazdı tam hayallerimdeki evdi. Alaz bana bakarak "Çok ağzını açma salyan akıcak Asi kız." dedi. Hemen kendime geldim ve "Ne diyorsun sen be!" dedim. Çağla ise "Sen bakma o şımarığa gel sana odanı göstereyim." dedi ve yukarı çıktık. Odam sağ taraftaydı Alaz da yukarı çıktı ve sol tarafa doğru yöneldi. Aslında pek umrumda değildi. Ben çocukluk kahramanımdan yani Yaman'dan hoşlanıyordum ama kendisi beni farketmemiş ve kardeşi olarak görüyordu.

Bu bölümlük bu kadar aşklarımm inşallah hikayeyi beğenirsinizz ❤️‍🩹🫶🏻