Ben Hala Vazgeçmedim

Bölüm 18

"Şimdi Asicim, bunu nasıl söylerim bilmiyorum ama asla üzülme çünkü elimizden gelen her şeyi yapacağız." dedi ve korkuyla Alaz'a baktım, o da bana şaşkınlıkla bakıyordu." Kuzum sakın üzülme ama beyninde tümör var ve biraz sıkıntılı bi tümör, çünkü bunca zaman farketmediğimiz için yavaş yavaş büyümeye başlamış." Neslihan hanım lafını bitirmeden artık kulaklarım çınlamaya başlamıştı ve ağlamaya başlamıştım. Alaz elini sırtıma götürüp sıvazlamaya başladı. Yüzüne baktığımda kendi de ağlıyordu."Kuzum sakın üzülme, biz sen üzülme diye en iyi doktorlardan getireceğiz. En kısa zamanda iyileşiceksin." Diyip önüme diz çöktü ve ellerimi tuttu." Ne olucak şimdi." Diyip Neslihan hanımın gözlerine baktım. Gözünde umut vardı. Demekki çok büyük bir şey değildi."Şimdi seni hastaneye yatıracağız ve hemen tedavilere başlayacağız."
dedi. Hala olayın etkisinden çıkamamıştım. Hastaneden çıkıp arabaya bindik.

O kadar çok ağlayasım vardı ki kendimi zor tutuyordum. Alaz'ın bunu farketmiş olması gerek ki bana baktı. Bende ona baktım ve sanki 'bana sarıl' dercesine bakıyordu. Birden ikimizde birbirimize sarıldık ve ikimizde ağlıyorduk. Ben iyice içimi döktüğümde yavaşça ve utanmış bir şekilde önüme döndüm."Özür dilerim ben kendimi tutamadım." dedim ve o da özür diledi. Yol boyunca hiç konuşmadık. Eve geldiğimizde Alaz ve benim gözlerim kıpkırmızı olmuştu. Bunu gören Yaman ve Çağla hemen yanımıza geldi. Salona geçip oturduk.

"Eee Asim doktor ne dedi." dedi ve biraz bekledim. Nasıl söyleyeceğimi bilemiyordum."Yaman benim." dedim."Asi hadisene meraklandırma bizi." dedi Çağla. Ağlayarak "Benim beynimde tümör varmış." dedim ağlayarak. İkisinin de gözleri doldu ve Yaman hemen önümde diz çöktü."Nasıl yani,nasıl olmuş, ne olacak şimdi, tedavisi nasıl olucak?" falan diye sorular sormaya başladı."Neslihan hanım en iyi doktorları getireceğini ve en kısa zamanda iyileşeciğimi söyledi. Beyin tümörüm biraz büyümüş. Kusmalarım ve mide bulantılarım bu yüzdenmiş. Aslında çoğu belirtiler vardı. Eve de hastaneye kalmaya gidicem son hazırlıkları yapıp hastaneye yatırılıcam. Tedavi için beklememi istemediler." dedim ve yine ağlamaya başladım. Yaman "Tamam sen hazırlan ben de sizinle geleyim hastanede yanında kalırım." dedi. Odama çıkıp Çağla ile bavulumu hazırlamaya başladık. Çağla da kendini tutamayıp bana sarıldı ve ağlamaya başladı." Ağlama kuzum inşallah her şey iyi olucak. Olmasa da ağlama tamam mı." dedim ve sımsıkı sarıldık birbirimize."Hayır öyle şey olmayacak sen iyi olucaksın." dedi ve ağlamayı bırakıp bavulumu hazırladık. Yaman'ın arabasıyla gittik. Çağla ile Alaz sonradan geldiler. Ben hastane önlüklerini giydim ve beni tedavi etmeye başladılar.

Günler böyle devam ediyordu. Ben tedavi oldukça beyin tümörüm yavaş yavaş kayboluyordu. Ama çok zayıflamıştım. Zaten zayıftım ama bacaklarım kollarım daha da incelmişti. Bir haftalık hastane maratonu yaşamıştım ve aşırı sıkıcı geçiyordu. Bir gün cesur bir gün Yaman bir gün ise Çağla ve Rüya geliyordu. Alaz ise yiyecek bir şeyler getirmek için geliyordu veya ziyarete. Neslihan hanım ameliyat olacağımı söyledi. Ameliyata ise daha iki hafta vardı. Saat ikindin 3:37 ydi. Zaman geçmiyordu. Çağla ve Rüya'nın işleri vardı. Yaman ve Cesurda yoktu. Oda da tek başıma yatıp tavana bakıyordum. Gözlerim tavana dalmıştı ve aklımdan hiç bir şey geçmiyordu.

Yine tavana bakarken kapı açıldı. Dikkatimi bozmadan tavana bakmaya devam ediyordum. İçeri giren Alaz'dı."Asi kız napıyorsun öyle tavana bakarak." dedi."Sıkıldım belki zaman geçer." dedim."Bir haber var mı durumun için." dedi."İki hafta sonra ameliyat olucakmışım. Beynimdeki tümör küçülmüş. Ameliyat zamanına kadar daha da küçülürse riskim azalıcakmış." dedim. Bana acır gözlerle baktı."İnşallah iyileşirsin baksana eriyorsun." dedi ve yatağa oturdu. O yatağa oturduğu için bende oturur pozisyonda kalktım."Evet ya zaten zayıftım iyice kurudum gibi. Koskoca Asi kız kendimi çok güçsüz bitmiş gibi hissediyorum." dedim. Alaz'ın gözleri dolmuş gibiydi."Ağlamasana olm erkek adam ağlar mı." dedim." Ayrıca ben üzülmüyorum sana noluyor ya." Diyip gülerek omzuna vurdum." Hala bu haldeyken nasıl mutlu olmayı, güçlü olmayı başarabiliyorsun Asi kız." dedi. Yüzümdeki gülümseme biraz solmuştu ama hala gülümsüyordum." Yani inanıyorum sadece." dedim." Neye inanıyorsun?" dedi sorgular gözle bakarak." Her şeyin iyi olacağına." dedim gülerek. Alaz birden ayağı kalkarak, görüşürüz dedi ve gitti. Nereye gittiğini anlamadım ama bende ayağı kalktım. Pencereye doğru yöneldim ve bir sandalyeye oturup manzarayı izledim.

Alaz'ın sesinden:
Asi'nin odasından çıktığımda nedense gözlerim dolmuş hatta bir göz yaşımın aktığını hissettim. Çok güçlü bir kızdı. Belkide en çok bu huyunu seviyordum. Bunları düşünürken telefonum çaldı. Arayan Çağla'ydı.
" Efendim Çağla."
" Alaz nerdesin?"
" Hastane de Asi'nin yanındaydım çıktım şimdi. Ne oldu?"
" Yok bir şey olmadı da sana bir şey söyleyeceğim ama Asi bilmeyecek."
" Söyle bakalım."
"Yarın Asi'nin doğum günüymüş. Yaman abim söyledi. Ona Tolga'nın mekanında küçük sürpriz doğum günü partisi yapacağız. Yani kendi aramızda."
" E çok iyi haber bu Çağla. Hem Asi'ye değişiklik olur."
" Ooo aşkını da düşünürmüş. Alaz oğlan."
" Boş yapma Çağla. Eee ben ne yapayım, görevim nedir?"
" Sen parti malzemeleri al, bir de Asi'yi oyala. Biz yanında olamayacağız sıkılmasın kız."
"Tamam ben parti malzemelerini alıp Tolga'ya veririm halleder o."
"Tamam ikizim görüşürüz Asi'ye selam söyle, ve artık duygularını bahset bak kız ölüm döşeğinde. Allah korusun bir şey olabilir. Sonra pişman olma."
" Kapat Çağla boş yapma." dedim ve suratına kapattım. Asi bir ara kutu oyunlarını, kitap okumayı ve resim çizmeyi sevdiğini söylemişti. Kız iki hafta daha hastanede kalıcaktı. O yüzden sevdiği her şeyi alıcaktım.

Kitap biraz sıkıcı gidiyor gibi ya ama aklıma pekte fikirler gelmiyor gibi.🙁