Bir Başka Hayat

Gökyüzü

-Hastanın kalbi durdu.

-Elektro şoku ayarlayın hemen.

-Hemen doktor hanım.

Elindeki elektro şoku ayarlayıp doktora veren hemşire paniğe kapılmıştı. Daha önceden çok yaralı görmüştü. Ama her seferinde yine kendini kötü hissediyordu. Gencecik çocukların ölümle burun buruna gelip hayatını kaybetmesi acı bir şeydi.

Hasta ölüyordu ama ölmek için fazla gençti.

-Nabzı atıyor. Başardınız doktor hanım.

-Ben değil o başardı. Tebrik ederim hepinizi.

~ 10 Gün Sonra~

Rüzgar♧♧♧

Kazadan tamı tamına 19 gün geçmişti. Ben sadece birkaç hasarla kurtulmuştum. Kolum kırıktı ve birkaç yerimde çokta derin sayılmayacak yaralar vardı. Canımı yakıyordu ama asıl canımı yakan bu değildi. Kardeşlerim yoğun bakımda ölümle savaşırken ben burada bunları dert edinemezdim.

Egemen abim iki kez ameliyata alınmıştı. Durumu çok iyi değildi. Doktorlar söylemese de biliyordum bunu. Yinede güçlüdür o. Benim için bizim için yaşar.

Alin fazla hasar almıştı. Emniyet kemeri takılı olsada arabada doğru düzgün oturmadığı için kazada en çok yaralanan o olmuştu. Bir kez kalbi durmuş bir kezde iç kanama geçirmişti. Yinede o da iyileşecekti. Benim kardeşlerim güçlüdürler.

Kazadan beri herkes hastaneye gelip onlara bakıyordu. Kazanın sorumlusu olmalarına rağmen suçsuz gibi davranıyorlardı. Üzülmemişlerdi sadece vicdanlarını rahatlatıyorlardı.

Kaza onların suçuydu. Bizim evden çıkmamızın da arabada moralimizin bozuk olma sebebi de onlardı.

Annem perişan olmuştu ama onu da umursamıyordum. Benim biricik annem de suçluydu bu kazada. Kızını korumak için çok geç davranmıştı. Hassas ve yorulmuş olabilir ama anne sonuçta o. Çocuklarını nasıl koruyacağının verdiğinin farkında değil.

Ya babam? Kendisi bitap halde her gün doktorlarla konuşuyor. Daha iyi yerlere gitmeleri için çabalıyor. Ne fayda bunun için? Bizi bir kez dinledi mi? Ne hissettiğimizi düşündü mü? Bize hiç evladıymış gibi davrandı mı?

O bize babadan çok sadece bir yabancı gibi geldi hep. Alin'e karşı da pek farklı değil. Bir baba kızına öyle sert davranmaz. En azından Kumsal ile karşılaştırırsam.

Abimler. Kanayan yaramdırlar hepsi. Bencil psikopat insanların teki gibi görmekten başka bir şey hissetmedim onlara. Öylesine iğrenç davrandılar ki bize sadece içimde bir kin var onlara karşı.

Keşke nasıl olduklarını benim gözümden görseydiler. Keşke bana da Deniz'e, Kumsal'a, Aras'a davrandıkları gibi davransaydılar. Keşke beni de kardeşleri olarak görseyiler.

Evdeki bir birey olduğumu bana hiç unutturmasaydılar.

Aslıhan ablam hakkında konuşmam gerekirse egoist düşüncesiz der geçerdim. Kim olduğunu çoktan unuttum. Onun beni görmezden geldiği an her şeyini unuttum.

Aras için sadece bunlara çekmemesini isterim. Ona abilik yapamam çünkü abileri var zaten. Ama eğer bir gün şu anki çocuk olmaktan vazgeçerse onu yolundan döndürürüm. Saf duyguları ve yumuşak kalbi onun en değerli şeyi olmalı.

Kuzenlerimize gelecek olursak çoğunu umursamıyorum. Ne düşünürlerse nasıl davranırlarsa yine de önemsizler benim için.

Dedem, babaannem, halalarım, amcalarım ve aileleri bana sadece insan gibi geliyorlar. Tabi bazıları canavar gibi de hissettiriyor.