Öncelikle şunu söyleyiim yazdığım her şey tamamen kurgu. Yani askeri olaylar nasıl olaylar tam olarak nasıl oluyor bilmiyorum sizde pek takılmayın. Olaya odaklanın nasıl oluştuğuna değil. 😘😘
İyi okumlaar
Bölümü medyadaki şarkıyla okursanız eminim çok güzel olacaktır.
Medya: Woest/ Surround Me
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Jeongguk)
Bu kötülüğü bile isteye yapmıştım, ama içimden, kalbimden gelmediğine, muzır kafamın işi olduğuna eminim. Merhametsizliğim o kadar yapmacık, zoraki, sadece kafa mahsulü ve kitap gibiydi ki, yaptığıma bir dakika bile dayanamadım. Diyor Dostoyevski Yeraltından Notlar kitabında.
Neden bunu yapıyorum? Neden onu unutmuş gibi davranıyordum, değil hafızamı hayatımı kaybetsem bile unutamayacağım onu neden unutmuştum ve o buna nasıl inanmıştı? Gerçekten unutabilecek miydim ki onu inanmıştı bana? Unuttuğum halde nasıl dokundu bana? Gerçekten yapabilecek miydi, kendisi hakkında hiç bir şey hatırlamayan birine esikisi gibi dokunabilecek miydi?
Yıllarca bekledim. Sonunda kalkıp ona gitmeyi bekledim. Ben bir söz verdim ona, tanrıyla benim aramda. O tanrıya inanmazdı, bana inanırdı. Şimdi tamamen inançsız kalmıştı ama bunu kendisi istemişti. Beni o bırakmıştı. Ama ben onu bırakamadım ve Tanrıma dedim ki,
"O her ağladığında yağmur yağdır göğe. Ağladığı belli olmasın."
Son kez konuşamadan ayrıldık ve ben aylarca kafamda konuştum. Zihnimde veda etmeye çalıştım. Senin yapmaya korktuğun veda konuşmasının en kötüsünü bile yaptım ben defalarca kendime. Sürekli ağladım, evden çıkamadım. Sürekli konuştum. Hiç durmadan nefes alamadan çoğu zaman, sadece konuştum...
Duygularımdan kaçtım. Sana aşık olmaktan nefret ettim ilk defa. Gözlerine lanet ettim. Arkadaşım yoktu aynama ağladım, kitaplarım duydu çığlıklarımı benden başka. Senin verdiğin kitaplarım...
