Herkese selam umarım iyisinizdir. Çok uzatmadan sizi bölümle baş başa bırakıyorum.
Keyifli okumalarrr
Yıldızımızı parlatmayı unutmayınızzz efendimmm
***
"Ne vardı lan o şarabın içinde" dedi yarı baygın olan Milad.
Tam olarak uyumasına çok az kalmışken uzaktan sadece izleyip bekliyordum.
"Asena korumalar tamam. Flashı al ve çık odadan."
Milad'ın kapanmaya yüz tutmuş gözlerini görünce hızla yanına ilerleyip boğazına yapıştım.
"Kasanın şifresini söyle."
"Sen kimsin lan." dedi ağzının arasından mayışık sesiyle
"Kasanın şifresini söylemezsen ecelin."
Çantamdan silahımı çıkarıp kafasına dayadım.
"Söyle lan it!"
Tetiği çektim.
"Tt-tamam dur. Söyleyeceğim. Dur."
"2981"
Hızlıca kasanın yanına yürüyüp şifreyi girdiğimde açılmadı.
"Sen kimi kandırmaya çalışıyorsun şerefsiz herif!? "
Sinirle Milad'a döndüğümde kafamda müthiş bir acı hissettim.
"Asıl sen kimi kandırıyorsun komutaaan!? Ben senin gibi yüz tanenizin leşini çıkardım."
"Sen beni kolay lokma sandııın?" dedi ı harfini uzata uzata.
Aldığım darbenin şiddetiyle söylediği sözler kulağıma çok uzaktan geliyordu.
"Orospu çocuğu. Leşler size ait. Biz yalnızca şehit oluruz." diyebildim güçlükle.
Gözlerimin kapanmaması için direniyordum.
"Şimdi sen söyle komutan. Seni burada mu geberteyim yoksaa-"
Pis bakışları vücudumda gezindi.
"Seni biraz misafir edelim. İşimiz bitince yollarız tahtalı köye."
Cevap veremeden gözlerim kendini karanlığa teslim etti.
***
(Yazarın anlatımından)
Kız çıktığı binanın çatısından ayaklarını sallarken bir yandan da ağlamamak için kendini sıkıyordu. Okulda sınıf arkadaşı Gamze çok sevdiği Türk Yıldız'ı baskılı anahtarlığını çalmış üstelik bir de ona iftira atmıştı.
Teneffüste anahtarlığı gözüne kestirmiş derste ise anahtarlığım yok diye yaygarayı kopartmıştı.
Öğretmeni ne olduğunu sorunca "Öğretmenim anahtarlığımı çalmışlar babam almıştı. En sevdiğim anahtarlığımdı." diyerek içini çeke çeke iyice ağlıyordu.
"Tamam Gamze ağlama arar buluruz." dedi öğretmen.
Burnunu çekti Gamze. "Asena çalışmıştır öğretmenim onun çantasına bakın. Onun annesi babası yok kim alacak ki o yüzden kıskanıp çaldı benden kesin. "
Olaylardan bağımsız bir şekilde gökyüzüne bakan Asena ismini duyunca olaya dahil oldu.
"Ne saçmalıyorsun ya yalan söyleme!?"
"Ne yalan mı annen baban yok sana kim alacak?"
Asena öğretmeninin onu desteklemesini beklerken
"Asena çantanı ver!" dedi öğretmeni sadece.
Kendini savunma gereği duymadı Asena. Gamze'nin annesi de babası da saygın insanlardı tabii ki öğretmen Gamzeye hak verecekti kimsesiz olan ona değil.
Öğretmen çantayı alıp içinden anahtarlığı bulunca ağzını açıp bir şey diyemeden sağlam bir tokat yedi yüzüne.
Böylece kimsesizliği bir kez daha yüzüne gerçek bir tokatla çarptı. Üstelik devletin yardım olarak verdiği eşyalar dışında ilk defa birinin onu düşünerek aldığı anahtarlığından da olmuştu.
Yine de ağlamadı, güçlü durdu dersler bitene kadar okul bitince ise mutsuz olduğunda hep gittiği yere koşarak gitti.
110. Filo Komutanlığını görebildiği binanın çatısı.
Yine de
Tüm o direnmelere rağmen gözünden bir damla yaş düşerken önüne uzanan peçeteye baktı.
"Sen?" dedi hızla gözyaşını silerken.
"Merhaba" diyebildi Türk Yıldızlarının gösterisinde gördüğü çocuk.
"Neden ağlıyorsun?"
Kız peçeteyi alarak "Ağlamıyorum gözüme toz kaçtı" dedi.
"Hadi yaaa Arabistan'ın çöllerindeki topraklar mı kaçtı?Yeme beni söyle işte ne oldu?"
Derin bir nefes aldı kız
"Anahtarlığımı çaldılar. Kimsem yok diye." ağlaması şiddetlendi.
Çocuk kızın elinden peçeteyi alıp gözyaşlarını usulca sildi.
"Bunun için mi ağlıyorsun?"
"Evet. Kimsesizliği ben seçmedim neden herkes üstüme geliyor!? "
burnunu çekti kız sesi sitemkardı.
"Üstelik en sevdiğim eşyamdı."
Çocuk son cümleyle yerinde dikleşip gülümsedi.
"Cidden mi?"
"Evet" dedi kız burnunu bir kez daha çekerken çocuk yeni bir peçete çıkarıp burnunu sildi.
"Üzülme ben sana yine alırım."
Gözleri parladı kızın
"Gerçekten mi?"
Çocuk kafa salladı "Gerçekten. Şimdi şunları ye bakalım."
Çantasından çıkarıp İzmir Bombalarını kızın önüne koydu.
Asena o gün ilk kez İzmir bombasının tadına baktı ve o günden sonra en sevdiği tatlı haline dönüştü çünkü bu tatlı ona kimsesiz olmadığını arada bir görse de her ihtiyacı olduğunda karşısında beliren o çocuğu hatırlatıyordu.
BÖLÜM SONU
