Od początku

2.

Obudziłam się z lekkim bólem głowy i opuchniętymi od płaczu oczami. Poszłam do garderoby i przebrałam się w dresy. Gdy skończyłam się ubierać ktoś zapukał do moich drzwi.
- Proszę - powiedziałam niechętnie.
Do pokoju wszedł Vince.
- Hailie, zejdź na dół się pożegnać, bo za chwilę jadę z ojcem na lotnisko - powiedział i wyszedł.
Poszłam za nim. W garażu, przy czarnym porsche Vincenta, stał Cam, który żegnał się z świętą trójcą. Gdy nadeszła moja kolej tata podszedł do mnie i powiedział:
- Przykro mi królewno, że muszę wam to robić, ale to naprawdę dla waszego dobra.
Cam podszedł do mnie i mnie przytulił.
- Kocham cię królewno - powiedział, a gdy zobaczył, że płaczę, dodał - Nie płacz, będzie dobrze.
- Musimy już jechać tato - przypomniał Vince.
- Trzymajcie się dzieciaki - powiedział tata i wsiadł do samochodu.
Gdy tylko wyjechali z garażu, nie powstrzymywałam już łez. Pobiegłam do pokoju, nie zważając na krzyki braci, zamknęłam się na klucz i płakałam. Płakałam tak mocno, że dusiłam się łzami. Jak przez mgłę słyszałam prośby Willa i świętej trójcy o otworzenie drzwi. Położyłam się na łóżku i płakałam, myśląc tylko o tym, jak będzie wyglądać teraz moje życie. Nie wiem ile tak leżałam, ale długo, bo usłyszałam przekręcanie klucza w zamku. Do mojego pokoju wszedł Vincent, który miał zapasowy klucz. Gdy zobaczył w jakim jestem stanie, podszedł do mnie, podniósł i posadził sobie na kolanach, po czym przytulił.
- Już ciiii, cichutko. Wszystko będzie dobrze - uspokajał mnie.
Trochę to trwało, ale po jakimś czasie się uspokoiłam.
- Wszystko będzie dobrze Hailie, poradzimy sobie z tym razem. Pamiętaj, że jak coś się dzieje, to od razu masz do nas przyjść, zrozumiano?
- Tak - załkałam.
Vincent położył mnie na łóżku i przykrył kocem. Nie potrzebowałam dużo czasu, aby zasnąć, ale pamiętam, że Vince był przy mnie, dopóki nie odpłynęłam.