"Nerden anladın?" dedim merakla. "Gözlerin... Gözlerinin rengini biliyorum Rosa." İşte bu yanıtı asla beklemiyordum.
"Gözleriminin rengini bilmene şaşırdım," dediğimde ne demek istediğimi anladığı için gözleri bana döndü. Bedenini iyice benden tara...
Not: Marcello Teodorico karakteri tamamen bir hayal ürünüdür. Kendisi uğraştığı işleriyle, yaptığı tüm fiil ve davranışlarıyla tamamen bir suçlu olduğu apaçık bir gerçektir. Bu karakterin savunulacak herhangi bir yanı yoktur. Onu gözünüzde iyi bir adam katagorisine koymamanız önemle rica olunur. Karakter bunu kendi ağzıyla bile eşine çok kez dile getirmiştir. Ama aşk konusunda oğluşuma rakip yoktur :))
Bölümler kısa olabilir ama haftada Pazartesi ve Cuma olmak üzere iki bölüm atıyorum. Bölüm duyuruları ve bölüm öncesi bilgi postları için İnstagram; @diastolerse 🌸
Bölüme geçmeden satır arası yorum ve beğeniyi unutmayalım 😘
🫀🌹
Fazla mı vurdum duymazdım yoksa dediklerini umursamayacak kadar fazla mı rahattım, bilinmez ama bildiğim tek şey vardı; abisine sarılan kızın sıcak kanlı biri olduğuydu. Mia gelmişti. Kız kardeşi gelmişti. Marcello Teodorico'nun kız kardeşi. Yaşananların hemen üstüne, dün gecenin ardına...
"Seni çok özledim abi," derken tuhaf ama cıvıl cıvıl bir enerjisi vardı. Marcello ona sarılırken gülümsüyordu samimice. İlk kez bu kadar samimi görüyordum onu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bende Mia. Nasılsın? Yolculuk nasıl geçti?" dedi sarı saçlarını koklarken. Onu seviyordu. Onu çok seviyordu. Antrede onları izlerken hemen yanımızda dikilen Lena ve Nora ise heyecanla sıranın onlara gelmesini bekliyordu. Özellikle Nora... Nathan ve Thor'da hemen iki yanımdaydı. O geldiği için herkes çok mutluydu. Bunları yüzlerinden tek tek okuyabiliyordum.
"İyiydi abiciğim. Tüm yolculuk boyunca uyudum," dedi aynı neşe ile. Neredeyse iki hafta önce abisi; karısını ve oğlunu kaybetmişken, bu eve böyle, bu kadar neşeli girmesi ne kadar doğruydu? Belkide ben sussam iyi olurdu. Bunları sorgulamak benim haddime değildi.
"İyi gördüm seni," dedi kızın yanağını okşayıp ve ona samimi bir ifade ile bakarken. Sol eliyle, yüzük takılı parmağıyla; dün gece boğazımı saran o elle, şimdi kız kardeşinin yanağını okşuyordu. Canım acımamıştı, bana zarar vermemek adına da yapmamıştı. Siktir! Neden böyle düşünüyordum, bilmiyordum. Belkide bir kaçıktım. Ama o el, kız kardeşinin sarı saçlarının arasında geziyordu şimdi.
