'වළා...තීරයෙන් එහා කොහේද ලෝකයක්
සොයා ඇඳන් පැතුම් බිගුන්
අපේම ලෝ..කයක්'
බස් එකට ගොඩ වෙනකොටම ඇහුනේ කලාතුරකිනි මේ වගෙ ප්‍රයිවට් බස් වල ඇහෙන විදියෙ සිංදුවක්, ඉස්සරහ දෙරෙන් බස් එකට ගොඩ වුන මගෙ ඇස් ගිය් ඉස්සරහ ගහල තිබ්බ පොඩි එල්සීඩී ටීවි එකේ ප්ලේ වෙච්චි වළාතීරයෙන් එහා කවර් එකට, " සියුමිණි ඔපයන්ගි' කියලා යටින් නම වැටිලා තිබුනා.
"ලස්සනයි"
මට නිකම්ම කියවුනේ ඒ කටහඩත් එක්ක දැනුන හැඟීම් වල මොහොතකට අතරමං වෙන ගමන්.
"ඔය මල්ලී ඔතන ගල් පිලිමේ වගේ හිටං ඉන්නැතුව පස්සට යන්න "
මං පියවි සිහියට ආවෙ කොංදොස්තර අය්යගෙ බෙලෙක් කට හඩට, මුලු බස් එකම ඒ පාර මං දිහා බලාගෙන.ඔය කොරගත්තෙ. බුලත් විටටම රතු වෙච්චි කට ඇරලා ආපහු මට මොකුත් කියන්න කලියෙන් මං ඉක්මනට පස්සට ගියේ ඉඩක් තියන තැනක් බලල ඉඳ ගන්න හිතාගෙන.
බස් එකක යනවා නම් ඉතින් ජනේලේ අයින සිට් එක තමයි.ඒත් අද කරුමෙට වගේ එකම සීට් එකක් වත් ආසාවට ඉතුරු වෙලා නෑ. එහෙමයි කියලා පැය දෙක හමාරක් හිටගෙන යන්නැයි? මං ගිහින් පිටිපස්සෙ දොරට ඉස්සරහ තියන සීටි එකන් ඉඳ ගත්තෙ තුනේ සීට් වල මැද ඉතුරු වෙලා තියන ඉඩ වල් නොදැක්ක ගානට. ඒවල ඉඳ ගන්නවට වඩා හොඳයි කුරුණෑගලටම හිටගෙන යනවා.
මං ඉදගත්ත සීට් එකට එහා පැත්තෙ හිටිය ටිකක් මැදි වයසේ වගේ ගෑණු කෙනා මං දිහා රවලා බැලුවෙ හරියට් මං අතවර කරන්න ආවා වගේ. අනේ වැඩේමයි.
හැබැයි ඉතින් මේ සිරි ලංකාවේ වෙන දේවල් වල හැටියට එහෙම බලන එක ගැන පුදුමෙකුත් නෑ. ඒත් හැමොම එහෙම නෑනෙ. මං කෝකටත් ඇගේ නොගෑවෙන ගානට මෙහාට වෙලා ඉඳ ගෙන සාක්කුවෙ දාන් හිටි ෆෝන් එකයි ඉය' බඩ්ස් දෙක එළියට ගත්තෙ පුරුද්දට වගේ. ඒත් මේ වෙලාවෙ බස් එකෙර් ප්ලේ වෙන කවස් ටික ඊට වඩා හොඳයි හිතුන නිසා මං ෆෝන් එක ආපහු දාගන්න ගියත් ආයෙ නැවතුනෙ ඒක වයිබ්‍රේට් වෙච්චි නිසා. කව්‍ද කියල ගෙස් කරලම මං ෆොන් එක අන්ලොක් කරේ මට මැසේජ් එවන පිරිස අතේ ඇගිලි ගානටත් අඩු නිසා.
