" මට ඔයාට කියන්න දෙයක් තියන්වා "
සිතග මගේ අත අල්ලගෙන එහෙම කියනකොට මගේ හදවත් ගැහෙන වේගේ එක පාරටම වැඩි වුණේ ඇයි කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් එයා ඒක කීවේ මගේ ඇස් දිහාම බලාගෙන. මටත් නොදැනිම මගේ යටි තොල මගේ දත් අතරට අහු වුණේ ඒ වෙලේ මට දැනුන කියා ගන්න නොතේරෙන හැහීම මගේ ඇතුලෙම හිර කර ගන්න වගේ.
" දේදුනු දන්නවද ඔයාට තියෙන්නෙ ගොඩක් ලස්සන නමක්, ඒ නම ඔයාට ගොඩක් ගැලපෙනවා. දේදුන්නකට ආදරේ නොකරන්නේ කවුද ? දේදුන්නකට පුළුවන් කාලෙකට සැරයක් විතරයි පේන්න ඇවිත් එක මොහොතකට හරි කෝටියක් ප්‍රශ්න අතර හිර වෙලා ඉන්න මිනිසුන්ගේ අවධානය අරගෙන ඒ අයගේ ජීවිතේ මොහොතකට හරි සතුටක් දෙන්න. ජීවිතේ එක පාරක් හරි දේදුන්නක ලස්සන දැක්ක මනුස්සයෙක්ට මුලු ජීවිත කාලයක් ගියත් ඒ ලස්සන අමතක වෙන්නේ නෑ.
ඔයා මගේ ජිවිතේට ආවෙත් එක දවසක් අහම්බෙන් දැක්ක දේදුන්නක් වගේ. මම ඔයාව දැක්කේ ඒ එක පාර වුනත්, ඔයාට පුළුවන් වුනා මගේ හිතේ අමතක නොවෙම රූපයක් වෙන්න, ඉතින් එක සැරයක් දැකපු රූපේ හොයාගන්න මං හුගක් උත්සහා කලා, ඒත් දේදුනු එහෙම අපිට ඕන වෙලාවට පායන්නේ නෑනේ.
ඉතින් කොච්චර උත්සහ කරත් මට බැරි වුණා. මගේ හිතට පායපු ඒ දේදුන්න හොයා ගන්න. හැබැයි දවසක් අහම්බෙන් වගේ එයාට අයේ පායන්න හිතිලා එකත් මම නිතර යම නුවර කුරුණෑගල බස් එකක. "
සිතග එහෙම කියලා හිනා වුණා. එයා ඒ හිනා වුණේ එයා එක්කමයි හරියට දෙයක් මතක් වෙලා වගේ. ඒත් එයා මේ මොනාවද කියන්නෙ මට තේරෙන්නේ නෑ.
" සිතග ? "
" ඔයාට තේරුණේ නෑ නේද ? ඔයා මාව මුලින්ම දැක්කේ නුවර කුරුණෑගල බස් එකක වුණාට මම ඔයාව මුලින්ම දැක්කේ ඔයා වැඩ කරන තැනදී "
" මම වැඩ කරන තැන? "
" මීට මාස පහකට විතර කලින්, ඔෆිස් එකේ ඉවෙන්ට් එකක් තිබුනා මතකද? ඒක නිව් ඉයර් සෙලිබ්‍රේශන් එකක් මට මතක විදියට. හැමෝම සිංහල විදියට ඇදලා ඇවිත් තිබුනේ. ඔයා හිටියේ සුදු පාට ශර්ට් එකකට තද නිල් පාට බතික් සරමක් ඇදලා, මම ඔයාව දැක්කේ හරි අහම්බෙන්, කේටරින් එක ළඟ කැරකි කැරකි හිටිය බලු පැටියෙක් හැමොම එතනින් ගගහා එලවනකොට කොහේද ඉදන් මතු වෙච්චි ඔයා ඒ බලු පැටියා අත් අතරට අරන් එහාට යන හැටි මං ඈත ඉදන් බලන් හිටියා.
