එක දවසක අපි නූපූරුදූ සුවඳක
හිත හෙමිහිට බැඳුනා
අප හමුවුණු හිනැහුණු මතකය
සසර පුරුදු හැගුනා ~
එයා හිනා වෙනවා.
මගදි හම්බ වුන යාලුවෝ ටිකක් එක්ක කතා කරන ගමන් එයා හිනාවෙනවා, මං ටිකක් ඈතින් නැවතිලා එයා දිහාම බලන් ඉන්නකොට සැරින් සැරේ එයගේ ඇස් මගේ ඇස් වල පැටලුනා එතකොට ඒ ඇස් දිලිසෙනවා. එක පාරට මට මතක් වුනේ මං මේ දවස් වල වැඩියෙන්ම අහන සිංදුවක්.
සිතගව හම්බුන දෙවනි වතාව ඒත් ඇයි මට ඒ ඇස් දැක්කම පුරුදු ගතියක් දැනෙන්නේ හරියට අපි හුගක් කල් ඉදන් අදුරන අය වගේ. අපේ ඇස් පැටලෙන වෙලාවට මට හුස්ම ගන්න පවා අමතක වෙනවා. ඒක හරි වෙනස් හැගීමක් මීට කලිම් මං කවදාවත් විදලා නැති හැගීමක්.
" දේදුනු "
ජන්මෙන් ජන්මේ
ඔබට හද පිදුවා
මේ භවයෙදි හමුවන පැතුමන්
සිහිනෙකැයි සිතුනා
" ඇයි මේ "
" ආහ්?"
" කොහෙද අතරමං වුනේ ? කතා කරාට ඇහුනෙත් නෑනේ? "
' අතරමං උනේ ඔයාගේ ඇස් වල' මට කියන්න හිතුනත් මං නොකියා හිටියා. මේ හැගීම් දැනෙන්න මට විතරක් නම්?
" යලුවෝ ටික ගියාද? "
" ඔව්නේ , එන්නකෝ අර පැත්තට යමු "
එහෙම කියල සිතග ඉස්සර වෙනකොට මං එයගේ පස්සෙන් ගියා. අපි මේ ඇවිත් ඉන්නේ එයාගෙ කැම්පස් එකට, සිතග පොරොන්දු උනා වගේම මාව එක්කං ආවා උදේම මාලිගාව වැදලා ළඟ රෙස්ටුරනට් එකකින් උදේට කාලා අපි කෙලින්ම ආවෙ මෙහාට. මාලිගාවට යන්න නිසා සිතග සුදු පාට ලිනන් ශර්ට් එකකට් ලා ගුරු පාට කලිසමක් ඇදලා ඇවිත් හිටියේ, එයාගෙ වෙනදා තියන සෙල්ලක්කාර පෙනුම සම්පූර්ණයෙන් වෙනස් වෙලා හරිම නිවුන පෙනුමක් ඇවිත් ඒ අදුම නිසාම.
අපි මේ ඇවිදන් යන පාර මල් වලින් බර වෙච්චි ගස් මැදින් වැටිලා අතරමං වෙන්න තරම් ලස්සන වටපිටාවක් හැදිලා තිබුනා වුනත් පහුගිය දවස් ටිකේම මගේ නින්ද නැති කරලා ඒ ගැන කිසි වගක් නැතුව සාක්කු දෙකට අත් දෙකත් දාගෙන ඉස්සරහින් යන සිතග ළඟ මගේ ඇස් නැවතිලා තිබුනා.
