13 ADIM

#16#

*Hayalet*

Gordugum rüyanın ardından ter icinde uyandım. Elimin tersiyle alnimi sildigimde gercek hayata dondum. Dogrulup yatagin yanındaki suya uzandigimda ellerim deli gibi titriyordu. Bardagi alip titreyerek bir yudum aldım. Su mideme giden yolu izlerken adeta bogazimi parçalamıştı. Bardagi aldigim yere biraktiktan sonra ellerimi yuzume kapattım. Sesim ellerime carparken kendimi ikna etmeye çalışıyordum.
-Sadece kötü bir rüya, kötü bir rüya, rüya. Gerçek değil!
Ellerimi yuzumden ayirdigimda zorlada olsa bir gulumseme yerlestirdim yuzume.
-Hayal, bi bakar mısın? Ses gelmedi. Tekrarladım
- Hayal?
Yanıt gelmeyince yavaşça ayaklandım. Hala vucudumun titrediginin farkındaydım ama umrumda degildi. Kitapliktan guc bulup koridora ciktigimda sesimin yankilanmasina izin vererek o cok sevdigim isimi seslendim.
- Hayal, nerdesin?
Tek cevap koca bir sessizlikti yine. Butun odalara baktim ama hayal yoktu. Tekrar odama dönüp sakince dusunmeye çalıştım
-Bir yere gitmiştir, gelir. Evet evet gelir!
Saate bakmak icin telefona yeltendigimde atlastan bir mesaj geldigini gördüm ama o kadar titriyordum ki bakamadim. Kac dakika oylece bekledim bilmiyordum.
Kitapligin hemen yaninda yere oturmus Hayali bekliyordum. Gelmedi.
-O beni bırakmaz, basina bir sey gelmistir belki?
Hizlica ayaga kalktım. Kulagimin çınlamasıyla tek kulagimi kapatarak sendeledim. Tutundugum duvarda biraz bekleyip cinlamanin gecmesini bekledim. Bekledim, bekledim. Psikologun dedigi ama kabul etmeyip cekip gittigim konusma geldi aklıma
-Bu anlattiginiz seyler kisilik bozuklugu belirtileri yani ölmüs birinin ölü olmasini once kabul edip sonra o hayattaymis gibi davraniyorsunuz. Size verecegim ila
- Doktor, verdiginiz ilaçları kullanmayacagimi başında söylemiştim!
-Ama bu şekilde iyileşem
- İyileşmek isteyen kim?
Gozlerimin bugulanmasinin verdigi sinirle kitaplari devirip su bardagini yere savurdum.
-Babacım..
Duyduğum kucuk bir kız çocugu sesiyle savurdugum bardagin oldugu komidine dayadigim iki kolumun uzerinden basimi hizla kaldirip koridora baktım. Gözleri yemyeşil küçük burunlu aynı Hayale benzeyen bir kız çocugu duruyodu. Gozlerimden birer damla izinsizce özgürlüğüne kavustugunda az onceki sinirim buhar olup ucmus yerine mutlu bir gulumseme burakmistı.
-Bul beni babacım
Diyerek iceriye kostu. Tam pesinden gidecekken gercegin okkali tokadi patladi yüzüme. Bizim kızımız yoktu! Doktor haklıydı gercek değildi su an gorduklerim buna her ne deniyorsa hakliydi. Saatlerdir bekledigim hayalde kucuk kizda gercek degildi. Gulumseme yuzumden aninda silinirken duvarlari inleten feryadımın arasinda once komidini tekmeledim ardindan butun odayi darmadagin ettim. Ayaklarim beni kaldiramazken o kucuk kiz cocugunun sesi kulaklarimda yankilaniyordu. Yataga sirtimi dayayarak yere yığıldım. Gozumden suzulen yaslari hissederken gozumu actigimda boy aynasindaki yansimamla goz goze geldim. Elimin altinda saglam kalan son bibloyu boy aynasina firlatacakken durdum. Istemeyerekte olsa indirdim kolumu
-Bu aynada hep onun yansimasi olurdu, simdi hangi gucle kirayim ben bu aynayi?
Elimdeki kuş biblosuna baktim. Simurg biblosuydu, almak icin o kadar sirinlik yapmisti ki...
Huzunle yerine koydugum bibloyu okşadım. Tam aynaya bakmistim ki gozume yerde hemen yanimda duran kitap carpti. Beyaz zambaklar ülkesinde, en sevdigi kitabı.
Hickirigimi yutup yerdeki kitabi aldım. Isaretledigi bir sayfayi actim rastgele.

-Herkes hayattan sadece bir şeyler almaya bakıyor.
Fakat kimse hayata bir şeyler katmayı düşünmüyor...

Bir hıçkırık firar etti dudaklarımin arasından ardından birtane daha bir tane daha. Kitabi kapatip tek elimle tutugumda icinden bir kagit parcasi düştü.
-Biz hayata bir şey kattık
Şaşırarak ters donmus kagida baktim. Fotografa benziyordu. Kucukken beraber cekildigimiz ve cikarttirabildigimiz ilk fotograf oldugunu dusunerek siritmaya basladim. Ben kaybederim korkusundan hep onda kaliyordu o fotografimiz. Gulen gozlerle
-Kucukluk fotografimizi burda mi sak-
Elimdeki fotografi gorunce cumlemi bitirenemis ve geri kalanini yutmustum. Gozlerim ardina kadar acilmis sekilde gulumsemem silinirken zangir zangir aglamaya basladım.
Elimdeki ulturason fotografina bakarken omuzlarim sarsilarak agladim. Dakikalarca saatlerce.. Hayalimin o son hali gozumun onune gelince beyaz elbisesindeki kanlari hatirlayinca buz gibi oldu bedenim. Ben daha hayalimin kollarinda can verdigini sindiremezken megersem ço-ç-çocuğumuz-da kayip gitmis ellerimden.
Ben b-ben bebegimizin olacagina sevinemeden onu kucagima alip besigine koyamadan o daha nefes alamadan bilmeden annesiyle koymusum o buz gibi topragin altına. Ben onun o benim kokumu bilmeden... Ikisinide tutamamisim ikisinide koruyamamisim. Ben bunu nasil sindirecem simdi? Nasil kaldıracam bunu! Göz yaşlarım bitene, gözlerim yanana boğazım parcalanana hatta sesim kisilana kadar ağladım. Ellerimle kulaklarımı kapattım