Oyun İçinde Aşk

04

Motorun üstünde hızlıca gidiyorduk. Aras motoru çok hızlı kullanıyordu. Korkmuştum ve Aras'a sımsıkı sarılmıştım. Nereye gittiğimizi bilmiyordum ve bu beni daha çok korkutuyordu. Sonunda sahil gibi bir yere vardığımızda, durup motoru park etti. Endişeyle ona döndüm
"Aras nereye gidiyoruz?"Yüzünde garip bir gülümseme vardı.
"Her şeyin başladığı yere gidiyoruz." dedi. Neyin başlangıcıydı bu?
Bana her şeyi açıklamasını istiyordum. Sahilde yürüyerek kayalıklara benzer bir yere doğru ilerledik. Aras bir tane kayanın üstüne oturdu ve eliyle oturmam için bir işareti yaptı. Sessizce onun dediklerini uygulayarak oturdum. Açıklamasını çok merak ediyordum. Pek sağlıklı olacağını düşünmüyordum çünkü leş gibi alkol kokuyordu.

Bakışları tekrar sertleşmişti ve dudakları dümdüz bir çizgi haline gelmişti. Nasıl başlayacağını bilemiyordu belli ki ama bir şekilde cümlelerini toparlamıştı ve kararlı bir şekilde bana bakarak konuşmaya başladı.

"Demirle çocukluktan beri tanışıyoruz. Ailelerimiz bir zamanlar çok yakındı." Derin bir nefes alarak devam etti. "Güneş, Demirin kardeşiydi. Aslında hiçbir zaman ona farklı şekilde bakmamıştım. Birbirimizin çocukluğunu bildiğimiz için çok yakındık ama bir süre sonra ondan hoşlanmaya başlamıştım."
Cümleler dudaklarından zorlukla dökülüyordu.
"Demirle aramızda çok güçlü bir bağ vardı her zaman. O yüzden Güneş'e yaklaşırken çekiniyordum. En sonunda bu sahilde ona duygularımı açıkladım. Benim için bile çok zordu." Sesi titremişti. Onun bu acısını anlayabiliyordum. Yutkunarak devam etti. "Bir süre Demir'den ve ailelerimizden gizli burada buluştuk. Burası bizim özel yerimiz olmuştu artık. Teoman ve Atlas'tan bile çekiniyordum. Gözlerinde şerefsiz olmak beni korkutuyordu ama şu an öyleyim bir şey değişmedi anlayacağın." yüzünde hüzünlü bir gülümseme oluştu.

"Kiraz konusuna gelirsek de, Güneş'in parfümü...Kirazlıydı ve o kokunun bağımlısıydım." Kiraz konusunu açınca hafifçe gülümseyerek dinlemeye devam ettim.
"Zaman içerisinde Güneş'in hali iyice kötüleşmeye başlamıştı. Sebepsiz yere kendi içini yiyip bitiriyordu. En sonunda ailesine ilişkimizi söylemeye karar verdik. İyi karşılanmıştık. Ama Güneş gittikçe daha da kötü olmaya başlamıştı."
Elleri titriyordu. Gözleri buğulanmıştı. Onun yaralarını sarmak istemiştim. Ama elimden hiçbir şey gelmiyordu.

"Sürekli çıkamadığı korkunç bir ruh hali içindeydi. Artık bu hallerini ailesine de yansıtmaya başlamıştı. Bir gün gece bu saatlerde morali bozuk olduğu için onu evden alıp buraya getirecektim. Yolda sürekli dengemi bozuyordu, sinirliydi. Demir'le tartışmıştı ve konu bendim. Güneş'i bu duruma soktuğumu düşünüyorlardı. Motorda dengem bozulmuştu ve ne kadar kurtarmaya çalışsam da yol kenarındaki bariyerlere çarptık." Gözünden düşen bir damla yaş her şeyi anlatıyordu.

"Uyandığımda hastanedeydim ve Güneş gitmişti. O günden sonra benim için bir daha asla güneş doğmadı." Ne diyeceğimi bilemiyordum. Boğazım düğümlenmişti. Konuşmaya zorla da olsa devam ediyordu.
"Demir bir daha benimle asla görüşmedi. Ailesi dahil herkes beni suçlamıştı. Bu yüzden şehri terk edip kendime yeni bir başlangıç yapmaya çalıştım. Ama asla başarılı olamadım. O yüzden şimdi yine buradayım. Kendimi toparlamaya çalışıyorum. Bugün olanlardan sonra bilmen gerektiğini düşündüm."

Aras, sessizce gözlerini kapadı ve derin bir nefes aldı. Sonra devam etti: "Şimdi burada, o günleri hatırlayarak ve bu sahile bakarak huzura kavuşmaya çalışıyorum. Güneş'in yokluğu beni derinden etkiledi, ama aynı zamanda onun hatıralarıyla da yaşamaya çalışıyorum."

Bir an sessizlik oldu. Aras'ın gözleri sahilde geziniyordu, sanki orada geçmişini yeniden yaşamaya çalışıyordu. Sonra tekrar bana döndü ve bir şeyler söylememi bekledi.
Gerçekten derin bir hikaye anlatmıştı. Onun yaşadığı acıyı hissedebiliyordum.
"Çok zor bir süreç geçirmişsin. Ama burada olduğun ve kendini toparlamaya çalıştığın için gurur duymalısın kendinle."