fear"|| NAMKOOK

18

Bazı sonlar vardır sonu üç noktayla biten, bazı sonlar vardır sonu noktayla biten, bazı sonlar vardır sonunda soru işareti barındıran ve bence en önemlisi bazı sonlar vardır virgül ile tamamlanıp bitmeyi bekleyen.

Düşünsenize, bir hikayenin sonunda üç nokta varsa o hikayenin birden farklı sonu yok mudur? Herkes için farklı, ayrı ve eşsiz bir son.

Bir hikayenin sonunda nokta varsa o hikayenin sonu nettir ve tektir. Yazıldığı gibi okunur okunduğu gibi yazılır.

Bir hikayenin sonunda soru işareti varsa kimsenin bilmediği bir sonu vardır. Gizli, saklı ve korunan bir son. Pandora'nın bile bilmediği bir son.

Bir hikayenin sonunda virgül varsa o hikaye daha bitmemiştir. Devam edecektir ama kısa bir ara vermiştir. Belki de uzun bir ara kimi kandırıyorum? İlk perdesi biten tiyatro oyununun ikinci perdesi için verilen mola gibidir o virgül. Neler yaşandığından ya da neler yaşanabileceğinden haberdar ama bir o kadar kuşkulu, meraklı, sabırsız.

Peki... Virgülle biten bir hikaye gerçekten bir hikaye midir? Ya da hikayesinde bir çok farklı virgül olan kişi de hikayenin kahramanı mıdır?

Bana sorarsanız virgülle biten hikaye gerçek bir hikayedir. Virgülle biten hikayenin kahramanı ise belki de en sağlam kahramandır. Aslında bitmiş bir hikayenin geleceğini beklerken ayakta durmak zorunda kalan bir kahramandır virgüllü hikayenin kahramanı. Onun bir geçmişi vardır bir şu anı vardır bir de belirsiz ama bir o kadar kesin bir geleceği vardır.

Ben virgüllü bir hikayenin baş kahramanıydım ama kendi hikayemin farkında değildim. Geçmişimi unutmuş sadece şu anım ile var olmaya çalışan bir karakterdim. Şimdi ise tiyatromun ikinci perdesinde birinci perdenin tamamını hem oynamış hem de izlemiş gibi hikayeme hakim bir şekilde var oluyordum. Birinci perdede neler olmuştu?

10 sene önce...

Namjoon ile evliliğimiz için çok heyecanlıydım. Her şey o kadar pürüzsüz ilerliyordu ki her an kötü bir şey olacak diye ödüm kopuyordu. Joon her şey ile ilgilenmesine rağmen asla beni yalnız bırakmıyordu. Bu yüzden de normalin iki katı kadar yoruluyordu..

Çocukluğum... Gençliğim... hep bu adamla geçmişti şimdi ise ölümüme kadar onun yanında olabilmek için bir adım atıyordum ve asla bu durumdan şikayetçi değildim.

Çocukken ona olan hayranlığımla övünür herkese ondan bahsederdim. O ise bunları duyar kendi kendine güler saçlarımı karıştırır ve bana ya da bize bulaşmak isteyen herkese en akıllıca şekilde haddini bildirirdi. Hatta bazen Seokjin Hyung ona olan hayranlığımı kıskanırdı. Ben ise gönlünü almak için gerekirse günlerce uğraşırdım...

Gençliğimde bu hayranlık çok farklı noktalara evrilmeye başlamıştı... Ne onun yanından ayrılmak istiyor neden onun yanında durmak istiyordum. Onun yanında olduğum her an içime biraz daha korku biraz daha üzüntü çöküyordu. Ya içimdekileri öğrenir de benden uzaklaşırsa? Ya benden iğrenirse? En kötüsü ya bir daha onu göremezsem? Bu endişeler içimi yiyip bitirirken o kadar bocalamıştım ki bir anda herkesle arama mesafe girmişti. Ta ki sağanak yağmurun olduğu bir gece yarısı evimin kapısı 10 gündür bir kere bile görmediğim ve görmek için her hücremin can attığı kişi tarafından çalınana dek. O gün kapıyı annem açmış kapıda sırılsıklam olmuş Namjoon'u görünce endişeli çığlığını saklayamamıştı. Annemin sesine koşar adım kapıya gitmiş ıslak saçları gözlerinin önüne düşmüş Namjoon ile karşılaşmıştım. Olduğum yerde dona kalırken annem onu içeriye almaya çalışıyordu o ise anneme tek bir soru sormuştu:

"Yeonmi Teyze... Jungkook nerde?" annem direkt odamın olduğu tarafa bakmış ve koridorun başında dikilen benle göz göze gelmişti. Annemin kaşları çatılırken Joon'un bakışları yavaşça beni buldu. Beni gördüğünde gözlerinin içinin parladığını ilk defa o kadar net görmüştüm. Yüzüne yerleşen gülümsemeyle gamzeleri o kadar güzel açmıştı ki yüzünde gidip o güzel çukurları öpmek istediğimi hatırlıyorum.