Kayıp Çocuklar

1- Vaziyet alın geliyor uçurum

Selam kendimi biraz zaman önceye kadar çok aklı selim bir insan gibi tanımlayabilirdim ama şu an burada neredeyse yaşını başını almış biri olarak bu hikayeyi paylaşıyorum.

Başlık Can Bonomo-Melike Şahin, Tükeniyor Ömrüm şarkısından

Hikaye çocuklar Zafer'in elinden kurtulduktan birkaç ay sonrasında başlıyor.

Fikri twitterdan gördüm ve yazdım. Fikir sahibiyle iletişime geçemedim, kullanıcı adının paylaşılmasını ister mi bilemediğim için şimdi atıfta bulunmuyorum. Eğer kabul ederse bir sonraki yazıda ya da yorumlarda paylaşacağım. Devamı şu an için gelir diye düşünüyorum. Bilmiyorum belki sevilirse.

..........................................................................

Geçirdikleri mart ayından çok daha ılık bir hava vardı bu akşam. Neyse ki havalar ısınmaya başladı diye düşündü Asi. Sıcak havaları pek sevmezdi ama kavurucu sıcağın altında mendil satmak, kar ve yağmur altında uyumaya çalışmaktan daha kolaydı. Hem kendisi hem beraber yaşadığı kardeşleri için. Bir de Yaman için... Trafikte beraber mendil ya da çakmak satmak haricinde daha çok çalışırdı Yaman. Bir zebaninin elinden kurtarıp cehennemin dibine getirdiği çocuklara söz vermişti. Ev yapacaklardı orayı kendilerine, çalmadan çırpmadan karınlarını doyuracaklardı. Bu yüzden herkesten fazla yük bindirmişti kendi omuzlarına. O da artık ayakları sırılsıklam dolaşmadan çalışabilir diye düşünüp rahatladı Asi. Akşam Yaman'ın getirdiği parayla aldıkları kuru ekmek ve salatalıkları yedikten sonra ışıklarda satış yapmaya çıkmışlardı. Her zaman arabalar tam durmadan yola atlamamayı ve ışıklardan çok uzaklaşmadan, araçların arasına çok girmeden satmayı tembihlemişti Yaman. Bir de gelen hiçbir yardımı, sıcak çorba teklifini kabul etmemeyi... Ne kadar iyi niyetli gözükse de...

Yaman bir yandan elindeki mendilleri araba camlarına uzatıyor bir yandan Asi ile Cesur'un her an nerde olduğunu görmeye çalışıyordu. İki şerit ötedeki bir araçtan seslerin yükseldiğini duydu. Büyük ihtimalle bütün gece bir şey satamayan Cesur biraz ısrarcı davranmaya başlamıştı ve araç sahipleri bir çocuğa istemediklerini bağırmak yerine yeşil ışığın yanmasını bekleyip gidecek kadar sabırlı değillerdi. Arkadaşına bağıran adamın daha da agresifleşip ileri gitmemesi için diğer şerite bir adım attı Yaman.

Neslihan trafiğe kalmamak için hastanede saatin biraz daha geçmesini beklese de daha fazla odasında oturamayacağını anlamış yola çıkmıştı. Kırmızı ışıklarda karşılıklı koltukları olan arabada tek başına düşünürken buldu kendini yine. Eve gidip ne yapacağını bilmiyordu daha çok. Serhan'la günlük meselerden konuşmak yıllar geçtikçe zorlaşmıştı. Çocuklar hala uyumamışsa okulda neler yaptıklarını sorabilirdi. 23 Nisan yaklaşıyordu. Bir kutlama organizasyonu var mıydı acaba okulun? Mutlaka olmalıydı. Organizasyon için bir görevleri olup olmadığını sorardı çocuklara. Gerçi geçen dönem 29 Ekim'de kızı Çağla şiir okumuştu ama annesine öncesinde söylememeyi uygun görmüştü. Ya da söylemişti ama aklından mı çıkmıştı Neslihan'ın? Ali de ana sınıfında şiir okumuştu diye anımsadı. Hüzünle karışık bir gülümseme yerleşti yüzüne. Sadece ana sınıfına gidişini görebilmişti oğlunun. Şimdi yanında olsa yeni liseye başlamış olacaktı. Boyu ne kadar uzardı acaba? Şimdiye Neslihan'a yetişir miydi? Arabanın yanından hızla geçen motorla dikkati dağıldı. "Işık yanarken nereye yetişmeyi düşünüyor acaba" diye sinirle mırıldanırken motorun sert bir şekilde durduğunu gördü. "Orhan kapıyı aç, hemen kapıyı aç!" 13-14 yaşlarında bir çocuğun yerde yattığını farketmesiyle, çocuğa çarpan motorun gaza basması bir oldu. "Orhan plakasını al çabuk!" Neslihan ilk müdahaleyi yapmak üzere eğildi çocuğun üzerine. Görünürde bir yarası yoktu, boynunu hareket ettirmeden hastaneye götürülebilmesi için 10 dk önce ayrıldığı hastaneyi aradı ve ambulans istedi. Kaza olduğunda çocuğun yanına koşan diğer iki çocuk da ağlıyolardı. Neslihan ellerindekilerden ve çok uzun süredir üstlerinde olduğu belli olan kıyafetlerden sokak çocuğu olduklarını anlamıştı.