Bu bölüm biraz farklı bir şeyler denemek istedim, umarım keyif alırsınız✨
İyi okumalar efenim🌊
*******************************************
Günlerdir uyku uyuyamıyordum. Uykuya dalamıyor, uyuyacak bir an bile bulamıyordum ve Efe ortalıklarda yoktu. Evliliğimizin üstünden 1 sene geçmişti ve ikimizin de işleri başından aşkındı. Emniyette her şey karışıktı, adliyede de öyle olmalıydı çünkü kocamı gerçekten neredeyse 1 haftadır doğru düzgün göremiyordum. Bu duruma sinirliydim, ona sinirliydim. Sinirli olmamam gerekiyordu evet bunu biliyordum ama elimde de değildi. Onu özlemiştim, günlerdir midem bulanıyor ve başım dönüyordu ama Efenin bunların hiçbirinden haberi olacak vakti bile yoktu...
Günlerdir uyuyamıyordum. Tuğçesiz olmuyordu. Yapamıyordum. Evlendiğimizden beri onun kokusunu yanımda hissetmeden uyuyamaz olmuştum. Bu iyi bir şey miydi yoksa kötü mü bilmiyordum. Onu ihmal ediyordum. Buna mecbur bırakılmıştım çünkü adliyede baktığım dosya çok gizli bir dosyaydı ve neredeyse eve bile zor gidiyordum. Onu en son 2 gün önce gece yatağımızda uyurken görmüştüm, o beni görmemişti bile.. Sevgilimi, hayat arkadaşımı çok özlemiştim. Canlı canlı sesini bile duymayalı 3 gün olmuştu ve o benim eşimdi, karımdı. Buna inanamıyordum.
Saat gece 3 sularıydı, bir operasyondaydık. Tuğçeye hızlıca bir mesaj attım. En son sabah telefonda konuşmuştuk ve sesi o zaman bile yorgun geliyordu..
"Uyudun mu sevgilim?"
Cevap gelmedi. Mesajım iletilmemişti bile. Uyuyor olmalıydı, bendeki de soru mu diye düşündüm. Tabii ki uyuyordu ve yalnız uyumayı da hiç sevmezdi benim güzel karım.. Bu düşünce beni daha da vicdan azabına sürüklüyordu ve ne yapacağımı da artık bilemiyordum.. Evlendiğimizde ona bir söz vermiştim ve bu sözümü tutamıyordum.. Onun yanında olamıyordum ve o bu gece de bizim kendi evimizde tek başına uyuyacaktı...
O akşam eve döndüğümde saat 11'e geliyordu. Bir umutla kapıyı çalsam da hiç beklemeden anahtarı kilide sokup kendim içeriye girdim. Ve evet ev tabii ki yine boştu. Normalde onu arardım veya bir mesaj atardım ama nedense bugün bunu yapasım gelmedi. Beynim ona sinirli olmamam gerektiğini bana hatırlatıp duruyor ama bir yandan kalbim de bizi bu kadar ihmal ettiği için sinirle çarpıyordu.. İçeri girdim, kapıyı arkamdan kilitledim ve mutfağa daldım. Buzdolabından dün yaptığı yemeği çıkardım ki ne ara yaptığına dair hiçbir fikrim yoktu.. Gece geldiğinde yapmış olmalıydı çünkü sabah yatağımızda Efenin kokusuyla uyanmıştım ama kendisi yanımda değildi... Kendime bir tabak patates yemeği koyduktan sonra bir lokma aldım ama daha fazlasını yiyemedim. Kokusu midemi bulandırmıştı nedense. Aklıma bir şey geliyordu gerçi ama bu olasılığı neden direkt elediğimi anlatmak için sizi biraz geçmişe götürmem gerekiyor sanırım...
~
Efeyle çocuk yapmak istediğimizi zaten biliyorsunuz. Balayımızdan beri bunu deniyoruz ve denemelerimiz de bildiğiniz gibi gerçekten başarılı denemeler.. Fakat gelin görün ki 1 senedir hiçbir şey olmuyor, yani ben asla hamile kalamıyorum. Doktorumuz ikimizde de bir sorun olmadığını ama bazen böyle durumlarla karşı karşıya kaldıklarını söyledi. Biz de denemeye devam ettik, ettik ve ettik.. Ama bir yılın sonunda hâla bir sonuç alamadığımızdan düzenli olarak denemeyi kestik. En azından ben umudumu kestim. Efenin hâla inancı tamdı.. Hâla bir sex hayatımız da var tabii ki ama özellikle de son 3 aydır birbirimizi neredeyse bayağı bir ihmal etmiştik. En sonki sevişmemizin üzerinden bile bir buçuk ay geçmişti ki bu bizim için oldukça uzun bir süreydi.. Bence o da yorulmuştu. Ben de çok yorulmuştum ve bu durum ilişkimizi de alttan alttan etkiliyordu ama bunu açık açık konuşmaya bile zamanımız olmamıştı. Bu da işleri daha da zorlaştırıyordu anlayacağınız...
Çocuğumuz olmuyordu evet. Bu gerçekle yüzleşmem de zor olmuştu evet ama ona olan sevgimden ve aşkımdan azalan gram bir şey olmamıştı. O benim sevgilim, bu dünyadaki diğer yarım, adı üstünde eşimdi. Güzeller güzelim, biricik hayatımın aşkı Tuğçemdi. Ben sevmeyi onunla öğrenmişken nasıl onu sevmekten vazgeçebilirdim ki..
Evet hayatım boyunca bir aile, bir çocuk istemiştim ve özellikle de sevdiğim kadından bir çocuğum olsun çok isterdim ama olmasa da bu benim için sorun değildi. Çünkü ben zaten onunla aileme kavuşmuştum. Benim ailem oydu. Benim ailem Tuğçe Ekrenazdı.. Ama sanırım ona bunu hâla hissettiremiyordum ve işlerimizin yoğunluğu da cabası olmuştu..
~
Operasyon bittiğinde saat sabah 6'ya geliyordu. Elimden geldiğince hızlı bir şekilde adliyeye, oradan da eve geçecektim. İşten de 1 haftalık bir izin almıştım ve hemen eve gidip bunu Tuğçeme söylemek için sabırsızlanıyordum. Hatta o da izin alabilirse bir yerlere giderdik, belki çok sevdiğimiz balayı otelimizde birkaç günlük bir kaçamak bile yapabilirdik...
