töz. şiir

biz

kendimden emin değilim
yanlış psikologların kurbanıyım
bir taşla ev olmuyormuş
suçlamak kolay
ve sen kolay yolu seversin
içimdeki sesler
yükü benim üstlendiğim
için ağlıyorlar
sen
benim çenemi yoruyorsun
hislerimi turşu yapıyor birileri
tadı kötü ve ekşi
bir kötü anı
diğer her şeyi yok sayar mı

kahve ve çikolata
olurlar bana arkadaş
kendimi arkadaşlara veremem
bir tek kahve ve çikolata
onlarla yaşayamam
mutlu olup sonra
üzülemem
onları tüketemem
ben kahve içiyorum
o çay
ben çikolata yerim
o da çikolata
freud mezarından çıkıp gelmeli
anksiyete ve depresyon
kahve ve çikolata
tarotta çıkmıyor
geleceğim

hep başkasının parfümünü severim
pandoranın kutusunu açmışlar 
sahteliğimi hissediyorum
bu histen kurtulamıyorum
geçmişte zeki olup
sonrasında aptal olan
kuşlarla aynı yöne uçuyorum
konar mıyım bilmiyorum
açık adresime kapalı dediler
beni kimse bulmak istemedi
ojem bozulmuş
saçım yıkanmamış
parmağım kanamış
her şey olmuş
sonucunda mahvolmuş
güneş şimdi
sadece gözümü yakıyor
yolculuklar kısa
arabada benzin yok

benim gibiler de okusun
niye yazıyorum
benim gibiler de yazılanları
anlasın
biz bir tek
tek bizim
olan
dili bilip
okuyup
yazarız
kimse de anlamadı bizi
biz sadece bizim olduk
altını çizenler kitapların
onlar benden ne anlar
ben olmuşum kalem
ben olmuşum kağıt
ben ancak yazarım ağıt