töz. şiir

üç nokta

hep sonraya kalıyorum
içimdekilerden utanıyorum
ben hep utanıyorum
geçmişimden
şimdimden
geleceğimden
yaptıklarımdan
yapmadıklarımdan
içimi kimse görmüyor diye seviniyorum
ama keşke görse
görse ve utanma dese
gösteremiyorum ki kimseye
demesi için
utanma
ona da utanıyorum
hissettiklerimden utanıyorum
bende bilmek istemiyorum
al bunları
içim boş kalsın
çok doluyum
kanla
suyla
havayla
öfkeyle
kinle
sevgiyle
içim kusmuk
benim bunu çıkarabilicek gücüm yok
ağzımı açamıyorum
ses tellerim doğru akoru bulamıyor
ne yapmak istesem yapmıyorum
ne yapmak istemesem onu yapıyorum
kontrolu elime alalı çok oldu
yorgunluk bütün bedenimde
kim anlar ki beni
içtiğim su da beni terk ediyor
niye her şey bir şeye dönüşüyor
yalanlarım başımı okşuyor
kollarım bana sarılıyor
ve ilahilerim bana sövüyor
aptal değilim ben
ben aptal değilim
değilim ben aptal
koyma beni onun yerine
herkesin yeri ayrı
anlayamayacaksın beni
değil mi bir tanem
ne yapsam da beynin
beni tanımamazlıktan gelicek
lütfen söyleme bana onları
yine söyleyeceksin dimi onları ama
ah be bebeğim
yapma diyeceğim
yine yapıcaksın
kötü bir öğrencisin
otur sıfır