Yalnız Yaşam 2

7.bölüm: (bayram)insanlara değer verilmesi

Yalnızlar için bayramlar çok neşesiz hissedilebilir. Ama muhteşem bir neşeli yapmakta sizin elinizde olan bir şeydir. Ve bunun örneği Furkan'ın bayramına kısaca bakcaz. Bu yalnızlığa ilk kaptırdığı zamanlar bayramlarda ailesiyle bile birşey yapmazdı. Sadece evdeki o klasik yaşamı yaşardı. O klasik yaşamda telefon bilgisayar sonra biraz yemek sonra telefon tekrar bilgisayar gibi veya arada bir kitap okuma falan vardı. Aslında başlangıçta bunlar sizin hobiniz ise çok eğlenceli geliyor. Ama herşey aynı giderse insan sonunda sıkılırsınız. Ve bir değişiklik gerekir. Mutlu bu kadar zor bir şeydir. Her zaman farklı yollu çözüm lazımdır. Her soruyu aynı şekilde çözemezsiniz dimi? Mutlulukta böyledir. Her zaman aynı soru gibi durur. Ama çözüm yolunu uygulandığında çoğu zaman doğru bulunamayan bir şeydir mutluluk. Furkan sonraki bayramda ailesiyle birşeyler yaptı. Ve daha eğlenceli olmuş. Bide şey tüm gün ailenle olmıcan sadece öğlen akşam yine bilgisayar oynarsın. Yine yaparsın o aktiviteleri. Önemli olan mutlu olmak değil mi? Evet her zaman o hobilerini yaparak mutlu olabilirsin. Ama bir gün sorun çıkacak. Ondan farklılıklar çoğu zaman iyidir. Ve bu yüzden insanlardan korkmayın herkes aynı değil yada önceden tanıdığın gibi değil. O kişiler değişiyorlar. Ondan ilk defa tanıdığınız insanlara bir şans vermekten çekinmeyin susmaktan daha iyidir. Belki hayatınızı mutlu bir hale getirecektir. Bunu bilemeyiz. Ama denemeden de bilmeyiz. Yalnız bir yaşam hayatın yaşanacak bir kısmıdır. Ama her zaman yalnız kalmazsın. Elinde sonunda birisi çıkıp elinden tutacaktır. Ondan insanlardan nefret etmeden sakının çünkü; bu sizin hayatınıza sorun yaratacak. İnsanlardan nefret ediyorsun. Ama onları her gün görmek zorundasın. Ve onlar için çalışıyorsun. Ee sadece kendine sorun yaratmış olmuyor musun? İnsanlara karşı çok iyide olmayalım. Çok kötüde olmayalım. Ortalama bir mertebe olması yeterli olacaktır. Aslında bununla ilgili bir hikayemizde var. Şimdi hikayenin en başından başlayalım. Günlerden pazardı. Sabah erkenden kalkan furkan evi şöyle bir gezdi. Ve evde kimse yoktu. Birkaç saat sonra annesi ve babası geldi. Ve hastaneden geldiklerini söyledi. Ve annesinin ilaçları alınması lazımmış. Pazar günü hangi nöbetçi eczaneler var diye araştırmaya başladı. Ve sonunda fazla uzakta olmayan bir tane buldu. Ve hazırlanıp çıktı. Eczaneye varıp ilaçları aldı. Geri dönerken bir markete girip çikolata aldı. Ve kasaya vardığında dershaneden gördüğü birini gördü. Ondan sonra kız buna selam furkan da selam dedi. Ama sonra kız hatırlamadın mı? Diye sordu. Furkan orda sustu, kaldı. Hiçbir şey diyemedi.  Hemen para üstünü alıp gitti. Ama oradan çıktığında bile kafasında tek şey neden cevap vermedim. Versem en fazla ne olabilirdi ki bunları düşünmeden edemedi. Belki o kişi hayatı mutlu hale getirecekti. Şimdi bunun cevabını hiçbir zaman ögrenemiyecegiz. Aslında donebilirdi. Çünkü otobüsüne daha 25 dakika vardı. Gidip gelecek zaman vardı. Aslında herşey onunla konuşman gerektiğinin kanıtıydı. Kızın yavaşça o kasadan ürünleri geçirmesi senden bir evet yada hayır cevabı bekliyorum. Gibiydi. Ama furkan naptı. Ondan önce gelen evi için inip 20 dakika yürüdüğü otobüse binip gitti. Ama aklının hep bir yerinde o kızla konuşması gerektiği kaldı. Ve gidip konuşmak istedi. Ama bunu bir hafta boyunca yapamadı. Ve o kişi ile o karşılaşma kafasından hiçbir zaman çıkmayacak. O kişi çıkarsa başka kişi girecek. Bunu biliyoruz. Furkan hiç kimseye onun gibi konuşamıyor. Bu kişi kim olduğu hep kafanızda bir soru işareti olacak. Kitabın son bölümüne okuyun anlayacaksınız. Bazı insanlar size ne kadar kötü davransa da siz ona büyük değerler yüklersiniz. Aklınızda belki fazla değeri bana verir mi? Diye düşünürsünüz. Ama bilmediğiniz birşey var. Kendinde fazladan değer olduğunu bilmiyordur. Bilseydi. O değeri size vermez mıydı? Verir miydi?