Telefonu çaldığında elini cebine attı ve telefonu çıkarıp ''alo!'' dedi. Hem telefonla konuşup hep hız yapması büsbütün bencillikti ve bu durum onun umurunda bile değildi.
-''Evet ne var?''
-''Bu akşam''
-''Meyra'nın nazıyla uğraşamam tamam mı!''
-''Antalya'da buluşuruz o zaman''
Telefonu kapattığında bana bakıyordu bunu fark etsem de dönüp ona bakmadım. Bir süre sonra ''bana hala teşekkür etmedin fakında mısın ?'' dedi. İç çekerek ''ben elimden geleni yaptım'' dedim. ''Elinden gelen beni orada öyle bırakıp gitmek miydi?'' dediğinde ona dönüp sertçe bakmaya başladım. ''Hala bir şansın var'' dediğinde daha da sinirlenmiştim ne zannediyordu bu kendini bulunmaz Hint kumaşı filan mı? ''sana hala teşekkür etmek istediğimi nereden çıkardın?'' dediğimde gülerek ''hala arabamdasın'' dedi. ''Buna beni sen zorladın'' dediğimde sırıtarak ''ben öyle bir şey hatırlamıyorum arabaya bin demem yeterli oldu fazlasıyla kolaydı'' dedi. Bu kadarı fazlaydı ''arabayı durdur inmek istiyorum'' dediğimde cevap vermedi. ''Heyy! sana söyledim '' dediğimde ''Antalya'ya gidiyoruz'' dedi. ''Bir dakika bana fikrimi bile sormadan kendince ne yapmaya çalışıyorsun?'' dediğimde ''buna sen karar verdin'' dedi. Aklından zoru olduğunu düşünmemde hiç bir engel göremiyordum. ''Durur musun inmek istiyorum!'' dediğimde ''teşekkür etmek isteyen sendin ve bir yemekle bunu yapabileceğini mi düşündün?'' dedi. Artık ne düşündüğünü kestiremiyordum ve sinirlerim fena halde yıpranmıştı. Kendimi sakinleştirerek ''pekala Antalya'da ne yapacağız söyler misin? sana teşekkür etmek için İstanbul gayet yeterliydi'' dediğimde ''çok fazla konuşuyorsun şimdi aileni ara ve üç gün Antalya'da olacağını söyle'' dedi.
''Üç gün öyle mi? bravo gerçekten hem benim adıma karar veriyorsun hem de ne kadar kalacağıma karar veriyorsun!'' dediğimde Aykan tepkisizce araba kullanmaya devam ediyordu.Anlaşılan ne dersem diyeyim Aykan bildiğinden şaşmayacaktı şu anda yapmam gereken büyükannemi arayıp bir şeyler uydurmaktı. Telefonumu elime alıp rehberden büyükannemi bulduğumda fazlasıyla tedirgin olsam da çok geçmeden aradım ve telefonu kulağıma götürdüm. Telefon ikinci kez çaldığında büyükannem ''alo'' dedi elim ayağıma dolaşmıştı yalan söylemeyi hiç beceremezdim ve her defasında elime yüzüme bulaştırırdım fakat bu kez çok kolay olmuştu ''şş..şey büyükanne ben üç gün Sahralarda kalabilir miyim?'' dediğimde cevap biraz gecikse de ''tatlım bu çok iyi olur çünkü ben de bir hafta boyunca evde olamayacağım yalnız kalmaman iyi oldu kendine iyi bak öpüldün'' dedi ve telefonu kapattı. Her şey iyi güzel de ben üç gün boyunca aynı şeyleri mi giyecektim. Aykan'a dönerek ''peki ben n....'' dediğimde sözümü keserek müzik çaları açtı, Fun- we are young şarkısında müzik çaların sesini dahada yükseltti ve konuşmamı engelledi. Bu en sevdiğim şarkılardan biriydi ve onun da bu şarkıda durması nedense hoşuma gitmişti.
Her yolculukta olduğu gibi çok geçmeden uyuya kalmıştım. Telefonumun sesiyle irkildiğim de arayan numarayı tanımadığımı fark ederek ''alo'' dedim. Arayan Caner'di. ''Busem bu akşam çıkalım mı? bildiğim çok güzel bir yer var'' dediğinde Aykan'a baktım ve ''Caner bu akşam olmaz büyükannem biraz hasta onun yanında kalmam gerekiyor'' dediğimde Caner'in sesi eski neşesini yitirmişti. ''Busem büyükannen annem ile birlikte Paris'e gitti'' dediğinde gözlerimi kısarak ''Caner özür dilerim daha sonra konuşsak olur mu?'' dediğimde telefonu yüzüme kapatmıştı bile. Bir süre gözlerimi kapatarak kendimi toparladıktan sonra Aykan'a dönerek ''senin yüzünden çevremdekilere yalan söylemek zorunda kalıyorum!'' dediğimde tek kaşını kaldırarak bana baktı ve ''sevgilinle aranın bozulması umurumda değil'' dedi. Artık arabayı daha hızlı kullanıyordu. ''O benim sevgilim değil arkadaşım hem bu senin umurunda olmak zorunda çünkü bunları senin yüzünden yaşıyorum!'' dediğimde ''baksana sen uyurken daha iyisin hadi iyi uykular'' dediğinde sinirlerim ellerimin titremesine yol açsa da susmaktan başka elimden bir şey gelmiyordu.
