Eski bir inanışa göre: Her iç çekişte bir damla kan kaybedermiş kalp.
William Shakespeare
Araba asfalta kayıp giderken kızın iç çekişleri duyuluyordu arabada. Arka koltukta birbirlerinden en uzak köşeye oturmuşlardı Şirvan ve Rozerin. İkisi de duyduklarının ağırlığı altında ezilmişti tek bir farkla kızın ruhu da kalmıştı o enkazda. Korkuyordu kız ne gerçek ne yalan adama sormaya cesareti yoktu sayısız kez yere düşmüştü ama hepsinde kendine bir umut bulmuştu bu çok farklıydı bu sefer düştüğü yerden kalkmak için gücü de yoktu umudu da. Acı bir tat yükseldi midesinden ağzına yüzünü buruşturup bağırdı
"Durdur arabayı sağa çek" dedi şöföre hitaben.
Şirvan yanındaki kıza döndü hızlıca, elini ağzına götürmüş kendini sıkıyordu "Nedim sağa çek" dediği anda araba anında durmuştu. Kız araba durur durmaz kendini direkt dışarı atmıştı, öğürmeye başladığı anda Şirvan çoktan onun tarafına gelip belinden tutarak destek olmuştu kusan kıza. Midesi boşalanada kadar öğürdü kız acıyla, ağzındaki safranın kötü tadı varken bayılacak gibi olduğunda adam kızı kucaklayıp onunla beraber yol kenarında ki kaldırma oturmuştu.
"Şşş hadi nefes al Rozerin" dedi sırtını okşarken ardından nedime bağırdı " Koçum su".
Kız tekrar öğürecek gibi olduğunda adamın kucağından inmek istediğinde adam bırakmadı. "Şirvan bırak"
"Bırakmam, derin bir nefes al midende hiçbir şey kalmadı"
Zaten gücü kalmayan kızın kafası adamın göğsüne düştü. Kız küçükken de böyleydi öğüre öğüre içi dışını çıkardı.... Su geldiğinde Adam ağzını çalkalatıp bir kaç yudum su içirmişti. Arabaya kucağındaki karsıyla bindiğinde " hastaneye" dedi.
"Şirvan ne olur eve gidelim bir şeyim yok"
"İtiraz kabul etmiyorum"
"Gücüm yok lütfen uyumak istiyorum"
"Uyu güz güzeli, emin olmamız gereken bir şey var! Hastaneye gideceğiz"
"Neye emin olacağız Şirvan?"
"Öğrenirsin bebeğim hadi kapat gözlerini uyu sen" diyerek kucağındaki kıza daha çok sarmalayıp kafasına bir öpücük kondurdu.
Zaten gücü olmayan kız daha fazla üstelemedi....
Hastaneden birkaç tetkik yapılmış sonra da çıkmışlardı, hiçbir şey anlamdı kız altı üstü küsmüştü bu kadar büyütülecek değildi, şu iki gün içersinde yaşadıkları akıl alamayacak kadar acıtmıştı canını, dedesinin ölümü babasının geri gelmesi iyice yıpratmıştı kızı.
Araba evin önünde durduğunda Şirvan önce inip kızdan tarafa geçip onu kucağına aldı ve eve doğru yürüdü.
"Şirvan bırak herkes evdedir"
"Ne yapalım Rozerin, zaten bu evden bu gece ayrılacağız sana yeni bir ev aldım" dediğinde kız "Ne" diyerek bağırdı. "Hay sikeyim kızım kulağım çığırmasana".
"Şirvan ne demek ev aldım"
"Karıma ev alamaz mıyım"
"Alır mısın, alırsın tabii şirket hisseleri sana kaldı" dedi kız aklına gelen gerçekle.
Güldü Şirvan " Sana ilk gün ne demiştim gül güzeli insanlar insanların canını yakar"dedi zalimce.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Perdenin Ardındakiler
Teen Fiction"Davulda sağlam ama tokmağın değmediği yer kalmamış ha Rozerin!"dedi üstünden gelinliği söküp alırken..., "Kulun olurum, kölen olurum, karın olurum ne olur Şivan abi canım çok yanıyor" dedi ağlayarak. "Abinin amına koyarım kızım ne abisi bak bakayım...
