Kefaret. AME.1

Bölüm 3. Yeni Ailem.

.

Yinemi çöktü aydınlığıma kapkara bulutlar?
Neder her sabahın ardından kederli bir gece var?....

Kederim ve öfkem bu zalim geceye değil de kime?
Ruhum, bedenim ,benliğim söyleyin nerede?.....

Neden en karanlık geceler bitmez günlerce....

.

Tarif edilemez duygularımı anlatmaya çalışan bu şiiri , bir saatdir durmadan tekrar ediyorum kendi kendime. Ben hazırdım ölmeye . Kabul etmişdim kaderimi. Benim ve vücudunu çaldığım bu genç kızın ruhu bir daha huzur bulmaz artık.

Şimdi nasıl devam ederim yeni vücutta yeniden?

Gözlerimi açdığımda küçük bir odada yatakdaydım. Evet Drewin ölümünün şahidi oldukdan sonra bayıldım. Bir ben ölecekken 3 kişi öldü. Ama biz kader hakkında konuşamayız. Kader kendi iplerini örer Yaradanın ışığıyla.

Etrafa boşboş bakıyordum öyle, baş ucumda elleriyle elimi tutmuş alnına yaslamış biri vardı. Hiç görmediğim biri.

Önce ben konuşup onu üzmek isdemedim . Ya tanıyorlarsa birbirlerini diye.

Elimi hafifçe oynattım. Bu bile yetti genc adamın ayaklanmasına.

-" Perla . Uyandınmı ? Nasıl hissediyorsun?" Öyle endişeyle bakıyorduki vicdanıma hitab ediyordu sanki.

-" İyiyim . Nerdeyim?"

Boğazım çok kurumuşdu bu yüzden fısıldayarak konuştum.

-" Su"

Yanımdaki genc hemen ayaklandı ve yandaki komidinin üzerindeki sürahiden bardağa su dökdü. Hızla getirip bana verdi. Biraz su içdikden sonra kalkıp yatakda oturdum.

-" Abla . Özür dilerim. O gece ormana gittiğinizi gördüm ancak , pelerin yüzünden tanıyamadım sizi. Sandımki... ben , büyü yapmaya giden köylülerden biri zannettim. Eğer sizi götürdüklerini bilseydim. Asla izin vermezdim . Belki o zaman annemizi kurtara bilirdim. Çok mahçubum. Affet abla..." sözlerini zar zor bitirerek bana dikkatle bakdı. Gözleri dolmuşdu. Perlanın erkek kardeşi. Evet annesinin hayatında görmüşdüm . Şimdi napacağımı tam olarak bilemiyordum. Perla olsaydı napardı? Kızarmıydı, yoksa destekmi olurdu ..

Sessizce ellerimi yanlara doğru açıb sarılmasını işaret ettim. Her kim olursa olsun annesini kaybetmiş biri o benim için. Ben annemi babamı kaybettiğimde herkes beni suçlamışdı. 'Lanet getiren' diye lakap takmışlardı. Ben aynısını yapmayacağım.

Belki kadının ölümü pek umrumda değil,  çünki hiç tanımıyordum. Ama Perladan hayatını çaldıysam ona bu kadarını borcluyum. Kardeşine sahip çıkmaya ve destek olmaya. En azından birilerini mutlu ede bilirim.

-" Öyle olacakmış demekki. Kendini suçlama . Ölenler için yas tutacağız elbette . Ancak kalanlar için savaşmak gerek. Ne olursa olsun... yanında olacağım. Kendi kendine melankoli yapma. Bu kadar acı ruhumuzu karartır. "
Elimle belini sıvazladım. Sanki desteğim onu mutlu etmış gibi sıkıca sarıldı bana.
Bir kaç dakika böyle kaldıkdan sonra toparlanıp ayrıldı.

-" Abla nasıl olduda gece vakti ormana gittiniz?"

Sorusuna ne diyeceğimi düşürken kapı çalındı ve sözde kardeşim kalkıp geleni karşıladı. Kısa sürede odaya dahil olan sabahki koruyucu gözleriyle beni kontrol etti. Toparlanmaya başladığımı fark edince memnun ifadeyle başını salladı.

-" Austin . Ablana toparlanmasına yardım et. Kendinde toparlan. Yasdan önce bunu yapanları bulmak gerek. Tek başına yapmış olamazlar."

-" Haklısınız bay Alexander. Ablam kendine geldi . Birazdan birliklere dahil olub arama ekibine katılacağım. "