Ahunaz

2.Bölüm🍁

Ahunaz

Ne demişti o ?
Evlenmek mi ?

Hayır hayır bu bir kamera şakası olmalı. Babam nasıl böyle bir şey yapar? Derin bir nefes alıp karşımda sırıtan adama öfkeyle baktım.
"Bana bak ukala şey. O dediğin asla olmayacak. " demem ile sırıtan yüzü düştü. Bir adım öne atınca geri çekildim.

"Öyle mi küçük hanım ? Baban öyle demiyor. Seni evlendirmeye pek meraklı."
Alayla gülümseyip "İzle ve gör. " deyip omzuna çarpıp salona geçtim. Babam gülerek konuşuyordu. Karşısında durunca herkes susup bana bakmaya başladı.
Salih'te içeriye girip annesinin yanına oturmuştu.

"Ahunaz ne oluyor?"

"Duydum ki beni evlendirecekmişsin. Peki benim niye haberim yok ?"

Babamın gülen yüzü düşünce adam şaşkın sesle konuşmaya başladı.
"Kızın haberi yok muydu?" sinirle gülüp "Baba sen hayırdır? Amacın ne ? " babamda ayağa kalkıp "Önce birbirinizi tanı-" sözünü kestim.
"Bırak Allahaşkına . Tanımakmış." diğerleri de ayağa kalkınca konuşmaya devam ettim.

"Ben ne evleniyorum ne de tanışıyorum. Oğlunuza başka talip bulun." demem ile babam sinirle bana bakmaya başladı.
Onu umursamayıp Salih'e döndüm. "Ne oldu ? Pek emindin. Umarım cevabını almışsındır." deyip salondan çıktım.
Arkamdan bağırış sesleri geliyordu. Merdivenlerden yukarı çıkıp banyoya girdim.

Kapıyı kilitleyip yere çöktüm. Neden böyle bir şey yaptı? Ben onun gözünde bu kadar mı değersizim ? Beni sevmediğini biliyorum ama böyle bir şey yapacağını düşünmemiştim.

Ayağa kalkıp lavaboya yaklaştım. Soğuk su ile yüzümü defalarca yıkadım. Ferahlamıştım. Yandaki havlu ile yüzümü kurutup banyodan çıktım.
Umarım gitmişlerdir.

Salona girdiğim an babam sinirle üstüme yürüdü. Kolumu sıkıp "Sen ne yaptığını sanıyorsun ? Fırsat ayağımıza gelmişti. Onunla evlen-" cümlesini tamamlayamadan kolumu çektim. Bir adım geriye gidip duygusuz gözlerle anne ve babama baktım.

"Kendi çıkarlarınız için beni kullanamazsınız! Bu yaptığınızı asla unutmayacağım.
Bu saatten sonra da sizin gibi bir ailem yok. Zaten siz beni hiç evladınız olarak görmediniz. Bu yüzden sizin için fark eden bir şey olmayacak."

"Bunca yıl büyüttük. Şimdi de nankörlük mü yapıyorsun?"annemin sözleri kalbime bıçak gibi saplanmıştı.

"Siz mi beni büyüttünüz ? Siz benim hiçbir anım da yoktunuz ! Baba sen yoktun ! Sen bir kere bile gelip nasılsın dedin mi ? Peki sen anne ? Hastalığımı öğrendiğinde ne yaptın? Arkadaşların ile eğlenmeye gittin . Ben krizler geçirirken yanımda yoktunuz. 1 kere bile doğum günümü kutlamadınız. Düştüğümde yaralarımı sarmak yerine bir darbe de siz vurdunuz. Bu yaşıma geldimse kendi sayemde geldim. "

"Keşke hiç doğmasaydın. Bize yük olmaktan başka hiçbir şey değilsin."

Babam duygusuzca söyledikleri canımı yakıyordu.

"Ben sana ne yaptım baba ? BEN SANA NE YAPTIM DA BENİ SEVMİYORSUN? Benden niye nefret ediyorsun?"

Ağlamamak için zor duruyordum.

"Sen sadece bir hatasın . Keşke ölsen."

Bu kadar duygusuz olmayı nasıl başarıyordu ? Canımı bu kadar yakmayı nasıl başarıyordu?