İNTİKAMIM ÖLÜM

3

Acı ne kadar da değişti değil mi?

Her bir acının tadı faklı olurdu.

İlk aldığımız yaraların acısı korkunç olurdu. Bir daha yaşanmasın derdik.

Sonradan biraz daha fazla tadarız acıyı. Ve o an anlarız ki acı hayatının en güzel tadı. Sürekli acımak istersin ondan sonra. Sürekli yaralarsın kendini. Acısın ki rahatla dersin kendi kendine.

Öyle değil mi?

Ama sonradan da dersin ki acıdıysam acısın. Acımdan zevk aldıysam acılarından da zevk alıyım. Onların ki de kanasın. Onlar sevsin acının tadını.

Öyle değil mi?

Dünyanın bütün hisleri bir araya gelse bile acı yi dindiremezler.

Çünkü acı her şekilde sevdirir insanı. Zamanla kendi acını seversin, biraz daha zamanla insanları acı çekerken izlemeyi, onların acılarını seversin.

Belki psikopat, belki deli. Ama sonuna kadar zevk alırsın.

🗽

Uyandım, etrafima baktım.

Kabus görmüş olmalıydım.

Rüyamda herkesi öldürüyordum ve bundan zevk alıyordum. Bu çok vahşice ve asla yapmıyıcağım bir şeydi.

Hemen ayağa kalktım. Saate baktım.

Saat henüz 4.30 du. 5 e kadar zaman kaybetmeliydim.

Bu ani hareketlerim parmaklarımı acıtmış olmalıydı.

Hala sızlıyordu.

Oynatamıyordum. Keşke dün gece olanları belleğim unutmuş olsaydı.

İçeri yeliz abla girdi. Elinde tepsi vardı. Tepsinin üzerinde de bir su bardağı su, yanında da hap paketi vardı.

"Annen bu hapları içmeni söyledi. İçtikten sonra da başın ağrıyabilirmiş. Bu nedenden hap kutusunu getirdim."

"İyi de neden hap içiyorum ki. Hasta filan da değilim."

"Bilmiyorum tatlım ama annen özellikle içmeni söyledi. Hatta içerken yanında olmamı istedi."

"Pekala. Umarım zehirlenmem."

"Annen seni zehirliyicek ya da öldürücek bir şey yapamaz."

"Doğru kariyeri için önemliyim."

"Hayır. Sakın öyle düşünme annen de bir anne. Ne kadar sert davransada o senin annen. Senin canını yakacak bir şey yapmaz."

Sesi oldukça düşünceli çıkmıştı.

"Tabi ne demezsin. Keşke evde neler yaşadığımı ben ve anne, babam hariç bazı kişiler de bilse."

Hapı alıp tek yudumda içtim. Oldukça büyük bir hap olmasına rağmen.

Bugün sınavım vardı. Kaybetmekten korkmuyorum çünkü her şekilde kazanıcaktım.

Tek korktuğum şey bundan öncesinde sürekli zorbalığa uğrayıp sınavlarımı kaçırmıştım.

Yine anne ve babamın imkanlarıyla kazanmıştım.

Aslında onlara hak veriyordum çünkü bir bakıma onlar olmasa kazanamazdım. Zorbalığa uğramam onların hatası değildi benim eğik başlığımdan kaynaklanıyordu.

Ama susuyordum çünkü o büyük gün gelicek ve ben o gün şarkıcı olmaya ilk adımımı atıcaktım.

Bugün söyliyiceğim şarkı birilerine dis olarak gidicekti. Zor bir yanı yoktu ama doğru söylenmesi gereken bir şarkıydı.