İNTİKAMIM ÖLÜM

6

Ölüm insana neler yapmazdı ki. Kaygı verirdi, hüzün verirdi verdiği bu şeylerle beraber, ölümü getirirdi bize. Bir daha açmamak üzere kapanan o gözler. Umutlarını, hayallerini, geleceğini toprağa gömmek ne kadar da zordu.

Ölüm gerçekten çok acı bir şeydi.

🗽

Sanki çıkabilecek gücüm varmış gibi duvara vuruyordum.

Ece sonunda çıkmıştı.

"Ben kazandım."

Diyerek ellerini havaya kaldırıcağı an eli sert bir cisme çarptı. Anladı o da.

"Bunu kim yaptı. Ölücez kesin. Kesin burada ölücezzzzz. Olamaz!"

Bağırıyordu. Bir işe yaramazdı çünkü bu duvar ses geçirmezdi. Kim neden böyle aptalca bir şey icat etmişti ki.

"Ses geçirmezler. Burada tıkılı kaldık."

Nefes alamıyordum. Terlemeye başlamıştım.

"Ne yapıcaz."

"Bilmiyorum. İllaki bir çıkış yolu vardır sonuçta bunu açıp kapaya bilmek için bir şeye ihtiyac var. Köşeleri filan arayalım."

"Tamam."

Ben ilk köşeye gittim. İttim ama bir şey yoktu. Diğer köşeye baktım. Orada da bir şey yoktu. Gücüm tükeniyordu.

"Burada bir şey yok. Sende durumlar nasıl?"

"Burda da bir şey yok. Sadece bir boşluk var ama elimin giremiyiceği  kadar küçük."

"Bakıyım"

Gittim. Baktım. Evet gidip gelebilmesi için boşluk vardı. Ama o kadar ince bir tabakaya sahipti ki kürdan zor girerdi. O halde neden kırılmıyordu bu duvarlar.

Zorladık. Olmadı.

"Bir fikrim var"

"Ne fikri"

"Suyun içinde illaki bir şey vardır. Dalıcam. Eğer suyun yüzeyinde baloncuklar görürsen boğuluyorumdur. Dalıp beni kurtarırsan sevinirim"

"Tamamdır."

Kafamızı salladık. Ben daldım. Nefes egzersizleri bu konuda işe yarıyordu. Suyun içinde gözlerimi açtım. Havuz gözlüğüm vardı zaten.

Duvarlara teker teker baktım. Dipte bir bone gördüm. Benim bonemdi. Düşürmüş olmalıydım.

Bir duvar kenarında kare şeklinde alan gördüm. Eğer bu alanı açarsam gidiş yolu bulurdum ya da suyun gitmesini sağlayabilirdim.

O tarafa doğru yüzdüm. Ayaklarımı  duvara sabitledim. Çizgi çizgi olan boşluklara parmaklarımı soktum. Tüm gücümle çekmeye başladım. Ayağımla itiyordum. Ama pek işe yaramıyordu.

Saçlarımı toplamam gerekti. Önüme geliyordu ve daha daha çok zorlaştırıyordu. Saçlarım keşke bu kadar uzun olmasaydı.

Nefes almak için ellerimi ve ayaklarımı bıraktım. Yukarı doğru yüzmeye başladığımda canım acıdı.

Saçım dolanmıştı. Çekmeye başladım ama tek yaptığı şey canımı acıtmak oldu. Tüm gücümle çeksem de bir şey fark etmedi. Belimden kemerimi çıkarıp boşluklardan geçirdim. Belki bu sefer daha hızlı çeker ve kurtulurdum.

Ayaklarımı sabitleyip çektim. Bir şeylerin çıkmaya başladığını gördüm. Gevşemeyi başarmıştım. Fakat nefes almam gerekti. Saçlarımı teker teker kurtarmaya çalışsam da aşırı derece düğümlenmişti.