Kelimelerin en saf gülüşüdür cümle sonları
Son gülen iyi güler
Kalem en içten dileklerini sunar
Kağıdın dört bir yanına
Sonra ihanet eder, çizer, durur
Kağıdın kanıdır kurşunun çizgileri
Yazana da bulaşır, yazdırana da
Cümleler kahkahalara boğulur
Yetersiz kelimelerim içinde
Yorgun ellerim pes eder
Zihnimse bakir bir erkek gibi
Kıpır kıpırdır her zaman
Gözlerim güneşe koşar her gün doğumu
Ufka bakıp iç çeker
Kapatıp açar kapaklarını
Üstünü başını siler
Tenim uzak diyarların rüzgarıyla titrer
Tüylerim diken diken, başkaldırır huzura
Göğsüm vurdukça vurur
Sigaranın armağan ettiği her öksürükte
Yüzüm yatar yüzü koyun
Yastığın orta yerine
Bedenimden akıp gider
Tüm negatif kısımlarım
Göz kapanır
El kapanır
Zihin kapanır
Dalar
En büyük aleme...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mürekkep Sokak
PoetryKalbim artık nabız değil, çığlık atıyor. Ellerim üşüyen bir çocuğun elleri gibi kuru ve titrek. İçimdeki bağrışmalar dışarıya fısıltı. Kimse duymuyor, duyan anlamıyor. Anlamsız bir gülüş atıyorum etrafa. Bir timsahın gözyaşları kadar sahte, bir bebe...
