Sabaha kadar oturuyorum.
Aklımda birbirinden değişik hayaller var
Ve türlü ruh değişimleri yaşıyorum.
Edepsizce zihnimi kontrol eden anılar,
Bide utanmadan bedenime sirayet ediyorlar.
Kızamıyorum.
Hatta ağzımı açıp tek laf edemiyorum.
Belki alışılmışlık, belki kabulleniş..
Yaşıyorum sonuçta,,
Perdeli zihnimin ışığında yaşıyorum.
Yorulmuş bedenimin bilinçaltında piknik yapıyorum.
Anılar arasında koşup oynuyor ve dinleniyorum
Hala mutluyum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mürekkep Sokak
PoetryKalbim artık nabız değil, çığlık atıyor. Ellerim üşüyen bir çocuğun elleri gibi kuru ve titrek. İçimdeki bağrışmalar dışarıya fısıltı. Kimse duymuyor, duyan anlamıyor. Anlamsız bir gülüş atıyorum etrafa. Bir timsahın gözyaşları kadar sahte, bir bebe...
