Gecenin karanlığındaki aydınlıktı göz yaşları
En uzak yıldızın ışığını yansıtıyordu belkide etrafa
İçimdeki körelmiş umut gibi sürekli yanıp sönüyordu
Avazım çıktığı kadar bağırmanın sessiz haliydi;
Gözyaşımı,
Yanağımda sese dönüştüren,
Sürtünme kuvveti.
Sözsüzdü bu sinema,
Ama sessiz değildi.
Şehrin tüm lambaları,
Sönüyordu yavaş yavaş.
En gerçek ışığın zamanı geliyordu.
Güneşin.
Güneş'in ve tüm güneş gibilerin.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mürekkep Sokak
PoetryKalbim artık nabız değil, çığlık atıyor. Ellerim üşüyen bir çocuğun elleri gibi kuru ve titrek. İçimdeki bağrışmalar dışarıya fısıltı. Kimse duymuyor, duyan anlamıyor. Anlamsız bir gülüş atıyorum etrafa. Bir timsahın gözyaşları kadar sahte, bir bebe...
