Tekinsiz bir yetimhanede zorluklarla dolu bir hayat süren Aoto ve can dostu Tagi, gizli bir örgütün yapmakta olduğu hain planları öğrendiklerinde kaçmaktan başka çareleri kalmaz. Bu büyük kaçış, kendileri de dahil birçok kişinin hayatını derinden et...
Ailelerini kaybetmiş savunmasız çocukların korunmak ve yetiştirilmek üzere gönderildiği yerdir yetimhane. Her bir yüzün altında derin bir hikaye gizlidir. Şartlar değişir ama sonuç aynıdır. Yaşananlar bazen talihsiz bir kaza veya saldırı sonucu ölüm bazense daha ağır acı verecek şekilde istenmiyor olmaktır. Ancak dediğim gibi sonuç aynıdır. Birbirinden farklı kaderleriyle sınanan çocuklar, aynı duvarların arasına düşer.
Peki nasıl bir yerdir yetimhane? İsterseniz önce nasıl bir yer olduğundan ziyade nasıl bir yer olması gerektiğinden bahsedelim. Kendilerine emanet edilen çocukların korunduğu; sevgi, yiyecek, barınma gibi bütün ihtiyaçlarını karşılayarak bir yuva sıcaklığını hissetmelerini sağlayan mutlu bir diyar...
En azından Tagi ve Aoto, böyle bir yerin varlığının hayalini kurardı. Uzaklarda bir yerde iyi insanların etraflarına iyilik saçtığını düşünmeyi severlerdi. Kendilerinin düştüğü bu soğuk duvarların aksine başka yerlerde gökkuşağının rengi ve neşesiyle süslenmiş duvarların olduğu, çocukların orada mutluca yetiştirildiği umuduydu onları bunca yıldır ayakta tutan. Yoksa yaşadıkları hayatın katlanır bir yanı yoktu.
"Infierno"⑴ diyordu Aoto buraya. Arada bir ispanyolca kelimeler kullanmayı severdi. Ailesi ve onlara ne olduğunu bilmesine rağmen buraya İspanya'dan geldiğini biliyordu. Dillerini kullandığı her sefer kendiniz onlara yakın hissederdi.
Çoğu küçük yaşta ailelerinden ayrılmış olan çocuklar, bu ayrılığın altında yatan gerçekleri bilmezlerdi. Onlara söylenmezdi çünkü. Geçmişini bilmemek büyük bir adaletsizlikti. Çocuklar ancak hayal edip ellerindeki belli belirsiz bilgilerle tahminler yürütebilirlerdi.
Mevsim sonbahara döndüğünden geceleri hava soğuk oluyordu. İmkanları kısıtlı olan yetimhanedeki eşyalar oldukça yetersizdi. Üzerlerine örttükleri şey incecik bir örtüydü ve gecenin soğuğunu iliklerinde hissetmelerini engellemekten çok uzaktı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Tagi.." Aoto, diğerlerini uyandırmamak için sessizce fısıldayarak Tagi'nin yanına sokuldu. Onun köşedeki yatağında birbirlerine sarılıp ince örtülerini üst üste koyarak iki katlı hale getirdiler. Örtülerden ziyade birbirlerinin varlığıydı soğuk gecede içlerini ısıtan.
Her sabah olduğu gibi erkenden kalktılar. Ortama gergin ve hüzünlü bir hava hakimdi. Çocuklar aralarında konuşuyorlardı.
"Hala bir gören olmadı mı?"
"Günlerdir ortada yok."
"Tıpkı diğerleri gibi..."
"Öyle söylemesene!"
"Onun da kaybolduğunu kabullenmelisin artık."
"Hayır, işte! Belki... belki de kendi isteğiyle kaçmıştır buradan. Neden olmasın? Dışarıda mutlu bir hayat sürmeye başlamış bile olabilir!" Kaybolan çocuğun arkadaşı bu söylediklerine her ne kadar inanmıyor olsa da kendini avutmaya çalışıyordu.
Yeni bir durum değildi. Yıllardan beri çocukların kayıplara karıştığı olurdu. Haklarında bazen hiçbir açıklama yapılmaz bazen evlatlık verildikleri bazen ise bir nedenden dolayı hayatlarını kaybettikleri söylenirdi. İçten içe kimse bunlara inanmıyordu. Asla dillendirmeseler bile herkes burada karanlık işler döndüğünü adları kadar iyi biliyordu. Gidenlerin, geri dönmek için en ufak bir şansları yoktu. Geride kalanlar bir yandan kaybettikleri arkadaşları adına üzülür bir yanda da seçilen kendileri olmadıkları için sevinirlerdi.
Durdukları yerde konuşmaları dinlerlerken Tagi, bir elini Aoto'nun omzuna koydu. "Yakında hepsi bitecek."
"Çok yakında.." Aoto, içini çekti. On yedinci yaşlarını yarılamışlardı ve kısa bir zaman içerisinde bu korkunç yerden çekip gideceklerdi. En azından onlar öyle düşünüyorlardı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Notlar :
⑴ Cehennem.
Yeni bir kitaptan hepinize tekrardan merhabalar! İlk bölümü giriş amaçlı biraz kısa tutarak sizlere ortamı anlatmakla yetindim. Gördüğünüz gibi bu neşeli bir kitap olmaktan oldukça uzak hatta şimdiye kadar yazdığım en karanlık hikaye olduğunu bile söyleyebilirim.
Yetimhanelerin haklarındaki söylentiler gibi kötü yerler olmadıklarını unutmayalım. Bu sadece bir kurgu ve gerçek hayatta böyle şeylerin aksinin olduğuna inanmak istiyorum.
