Tekinsiz bir yetimhanede zorluklarla dolu bir hayat süren Aoto ve can dostu Tagi, gizli bir örgütün yapmakta olduğu hain planları öğrendiklerinde kaçmaktan başka çareleri kalmaz. Bu büyük kaçış, kendileri de dahil birçok kişinin hayatını derinden et...
Bilincinde oldukları bu gerçekle etraflarına bakındılar. Daha fazla bu arşiv odasında durmak işlerine yaramazdı. Tam geldikleri yoldan merdivenleri çıkarak dönmek üzere lerdi ki bu sefer gözüne bir şey ilişen Tagi oldu.
Odanın başka bir kapısı daha vardı. İlerleyip açınca dışarı açıldığını gördüler. Burası zaten yetimlerin giriş izni olmadığı için çıkışında nöbetçi olmayan bir bölgedeydi. Her şey çok hızlı gelişiyordu ama kaçmak istiyorlarsa işte tam da zamanıydı.
"Gidiyoruz." Tagi, sıcak doğasından beklenmeyecek kesin bir tavırla söyledi.
"Bekle." Aoto, kendilerine ait dosyaları sıkıcı kavradı ve tekrardan Tagi'ye döndü. "Tamamdır."
Dosyaları yanlarına almak akıllıca bir fikirdi. Sonuçta içlerinde yatan şey kendi öz ve öz hayatlarıydı. Hakları vardı.
Kapıdan dışarı sessizce süzüldüler. Gizli geçit yetimhanenin arka tarafına açılıyordu. Aldıkları ani karadan dolayı yanlarında hiç eşya alma fırsatları olmadı. Öte yandan koca dünyada birbirleri ve ellerinde tuttukları dosyalardaki geçmişleri dışında sahip oldukları tek bir şey daha yoktu.
Yetimhanenin, hapishaneye andıran, tek duvarlarına tırmanacaklardı. Tagi, Aoto'yu omzuna alarak karşı tarafa geçmesine yardım etti. Ardından kendi de diğer tarafa tırmanıp atladı.
Öğlen saatlerinde, gündüz gözüyle yapılan bu kaçış tüm klişe gece yarısı operasyonlarına taş çıkarır nitelikteydi. Olası bir kaçış riskinin geceleyin yaşanması daha muhtemel olduğundan önlemler o saatlerde daha sıkı alınırdı. Şimdiyse herkes öğlen yemeği için yemekhanedeydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öncesinde yavaşça attıkları adımları hızlandırarak en sonunda koşmaya başladılar. Nereye gittiklerini bilmiyorlardı, gerçi bir önemi yoktu. Burası dışında her yer.. Önlerinde sonsuzluk vardı. Artık özgülerdi.
Ne kadar olduğunu kestiremedikleri bir süre boyunca koştuktan sonra nihayet çevrede evlerin olduğu ufak bir mahalleye ulaştılar, medeniyet!
Kaldırıma park edilmiş bir bisiklet vardı, kilidi düzgün bağlanmamıştı. Yollarına o bisikleti araç olarak kullanarak devam ettiler. Pek bir seçenekleri yoktu hem sahibi başlarındaki belayı bilse yaptıklarına göz yummaz mıydı?
Güneş batmaya yaklaşmışken turuncu ışıklar, ufuk çizgisini süslüyordu. Yeterince uzaklaştıklarına karar vermiş, şimdi ise kalacak uygun bir yer arayışına girmişlerdi.
Geldikleri yer sevimli, küçük bir mahalleydi. Kaldırımların yanları çeşitli bitkilerle doluydu. Yan yana yürürlerken daha önce hiç bu kadar özgür hissetmediklerini düşündüler.
Yakınlarda bir meydan parkı olduğunu keşfettiler ve bir süre orada kalmaya karar verdiler.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
