I CAN READ YOUR MIND//University Series #4

9

We've been in a relationship for 3 years. And dumating na nga sa oras na magpapakasal kami ni Skyry. This is an arranged marriage but I'm happy cause Skyry will become my husband. Masaya ako habang pinapagandahan ako ng mga kaibigan ko.

It's just so sad that Allegory can't attend my wedding because of some reason. Dinala kasi siya sa States para pagalingin.

Masaya ako kasi Zacchary and Nereca were in good terms na. Pati si Ailean and Darry, it seems like their hidden feelings grow. But Xyxy and Ferry, I don't know but may something rin sa kanila. And Maymay and Jhonrey, I don't know malabo pa ata.

"I can't see the groom?" Kinabahan ako sa naririnig ko sapagkat nagbubulungan ang aking mga kaibigan but I ignored it cause I wanna feel the moment.

Sa katagalan ng pagbihis sa akin. Binuksan nila ang malaking pintuan ng simbahan. Habang naglalakad ako, patuloy na dumadaloy ang aking mga luha sapagkat nagbubulungan ang lahat. Hindi dahil sa masaya sila kundi dahil sa hindi dumating si Skyry. Hindi siya dumating sa kasal namin.

It was the most important day na mangyayari sa buhay ko but it ended na hindi ako sinipot. I don't know what kind of shock ang nararamdaman ko basta napansin ko nalang na hindi ako makahinga dahil sa sakit.

Masaya pa kaming nag-uusap kagabi yet hindi man lang niya ako sinipot.

Agad ako dinala sa hospital habang nakasuot ng wedding gown. Napansin ko nalang ang mga iyakan na boses. I don't know what really happened pero bigla nalang nawala ang aking mga paningin.

Nagising ako ng walang alam sa nangyari pero ramdam ko parin ang sakit sa nangyayari.

"Gising ka na pala Ye," masayang bati ng aking mga kaibigan.

"Anong nangyari?" Tanong ko.

"Tatlong araw kanang tulog o walang malay," sabi ni Xy-xy.

"Ganoon ba?" Bigla na naman tumulo ang aking mga luha.

"Have you seen Skyry? Nakita niyo ba siya? Pumunta ba siya rito?" Parang nababaliw kong saad sa lahat.

I saw them na napalingo-lingo kaya agad kong kinuha ang phone ko na hawak-hawak nila.

I checked my phone and there, ang sakit ng nakita ko.

"I'm sorry, I'm not ready, hindi ko nakita ang sarili kong pakasalan ka," hindi ko maisip anong kulang sa akin.

Halos mabaliw ako kakaisip. Iniuwi na ako sa bahay. Binabantayan ako ni mom and dad at mukhang hindi pa ako magiging resident dahil sa status ko ngayon.

Hindi ako lumalabas ng bahay hindi dahil sa nahiya ako sa nangyayari but sobrang sakit ang nararamdaman ko sa ginawa ni Skyry.  I thought we're okay. I thought, we love each other na.  I thought he's genuine yet, he lied. Everything was a lie.

Hindi ako kumakain at sobrang pagmumukmok lang ang ginawa ko. I even throw some thing sa mga taong papasok sa kwarto ko. Naiinis ako sa mga pangyayari, my family brought me sa behavioural science hospital. Hindi ako baliw ano ba, I'm just a broken hearted woman. Nakakahiya, bakit pa kasi dinala ako sa hospital na hindi naman talaga ako baliw. Magiging doctor pa ako, magiging doctor.

"Mom, Dad, hindi ako baliw. Please iuwi niyo na ako," iyak kong sabi sa kanila.

"You're hurting everyone, you don't even eat," dad replied kaya nakulong ako sa isang kwartong hindi ko alam kung ano.

I kept crying and kung may papasok man hindi ko pinapansin. Tinanong ko ang aking sarili kung okay lang ba ako? Kung naging baliw ba talaga ako. It's hurting my pride seeing myself here. In this annoying place.

Puro galit at lungkot ang nararamdaman ko. I never thought how big ang nawala sa akin. I graduated yet I can't take my residency because of this. Because of my behaviour. I hate it. I hate Skyry so much. Kung hindi niya lang ako nilapitan noon siguro I hate him.

"I hate you!" Sigaw ko habang tinapon ang nahawakan kong pinggan.

Nakita ko ang noo ng babae na dumugo dahil natamaan sa binato ko.
I just hide my face kasi nahihiya ako. I mean, hindi ko na alam. I'm becoming a beast.

Panay lang akong nakatingin sa labas ng bintana habang tumutulo ang aking mga luha. I miss him so bad.

Nahihiya akong makita siya, nahihiya akong malaman niya na nandito ako sa hospital na ito.

Sa katagalan kong tumingin sa bintana nakita ko si Skyry. I don't know if it's him but bigla ko nalang pinasok ang ulo ko sa bintana para puntahan siya pero nakita kong umalis siya at di na lumingon.

"Hindi nga niya ako mahal," I cried as loud as I can.

The pain, the loneliness, the longing, and everything was keep bothering me. It's ruining me everyday. No one can tell how badly hurt I am.

No one really understand me. Who would? No one knows what really happened between us two.

Habang patuloy ako sa pag-iyak and pagsigaw nabigla nalang ako ng may sakit akong nararamdaman sa aking likod. Para bang tinusok ako ng malaking needle.

"I'm really sorry, I don't really mean it," sabi ng isang babae na pansin kong siya ang nagbabantay sa akin.

"Am I that too loud? Or para ba talaga akong baliw? Bakit sa tingin ko okay lang ako. Wlaa namang nangyaring masama sa akin ah. Bakit parang tinatrato akong ganito? Hindi ba nila alam na magiging doctor ako?" Sabay tulo ng aking mga luha.

Napapikit ako ng mata but my mind is still awake.

"Mom, I wanna go home. Helped me, I don't want to be here please," saad ng aking isipan habang dumadaloy parin ang luha sa aking mga mata.

"Pinsan, umuwi kana Allegory," saad ko habang naaalala ko ang mga panahong palagi ako pinagtanggol ng aking pinsan.

Sana nga gumaling na siya. I miss him.

"Skyry! Skyry, tulungan mo ako, please," mas sumubra ang aking iyak ng may nakaturok na naman sa akin na needle. Hindi ko alam anong pinaggawa nila but bigla ko nalang di magalaw ang aking sarili.

Gusto ko na talagang umalis sa kulungan kung saan ako ngayon.