Yuki Ishikawa • Lifetime

Chapter 13

Yuki Ishikawa's POV

"Aba, parang good mood ka ata."

Napatigil ako sa pag polish ng bola nang marinig kong magsalita si Kentaro sa likod ko.

"Pinagsasabi mo?" Pagalit na tanong ko sa kanya.

Kentaro Takahashi is one of my closest friends in the team. We tend to fight a lot pero hindi iyon nagiging rason para hindi kami magkasundo.

Tumawa ito saka biglang kinuha ang bola sa kamay ko.

"Huwag mo nang ikaila. Nakita kitang naka-ngiti kanina pagpasok ko dito. Tayo lang naman iyong tao dito nagde-deny ka pa. Huwag ako, brad."

Inagaw ko sa kanya ang bola. "Tumahimik ka diyan, Kentaro. Baka di kita matantsa."

Pabiro akong tinulak ni Kentaro dahilan para mabitawan ko ang bola.

"Tignan mo ginawa mo, Kenta-"

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko ng biglang sumulpot si Ran at Otsuka.

"Capt!" Sigaw ni Ran.

Tinalikuran ko ang mga ito para kunin ang bola hinarangan ako ng mga 'to.

"Sama ba kami, Capt? Gusto naming mapanood si Ate Summer eh! Sige na, please?"

Bumuntong hininga ako. "Bahala kayo. I don't think she would mind."

"YES!" Sabay na sigaw ng dalawa sabay apir.

｡⁠*ﾟ⁠+

"Capt." Bulong ni Ran. "Aabot pa ba tayo? Parang balak pa ata mag extend ni Coach."

I looked at the time and it is almost 11 AM. Halos isang oras na rin ang nakalipas dahil 10 AM ang start.

"Coach." Panimula ko. "Let's call it a day. Medyo hindi na okay ang pakiramdam ko."

I heard Kentaro hold his laugh.

"Okay, sige. Just make sure na makapag cool down kayo ng maayos. Training dismissed."

When we arrived at the archery range, nakita ko nang si Summer na ang susunod.

"Uy, sakto lang pala dating natin." Sabi ni Outsuka habang naghahanap kung saan uupo.

"Tara, Capt. Dito tayo para mas malapit." Yaya ni Ran.

When it was Summer's turn, I noticed something off about her. Ni hindi manlang niya mahawakan ng maayos ang bow niya. I tried to shake it off kasi baka kinakabahan lang siya.

She flew her first few arrows pero hindi naging maganda ang scores. I saw her struggling na para bang may something na nangyari sa kanya before mag start. I almost ran to her when she suddenly dropped her bow crying at napaupo while covering her ears.

"Hala, Ate Summer!" Nagpapanic na sigaw ni Ran.

Bago pa siya ma-assist ng mga staff sa paligid niya, bigla na itong tumayo at tumakbo palabas ng back entrance.

Walang atubiling tumakbo ako sa direksyon kung saan siya pumunta. The hell with these people. Wala na akong paki kung ano ang isipin nila. I need find Summer asap bago pa may kung anong mangyari dito.

"Summer!" Sigaw ko habang hinahabol siya paakyat ng hagdan.

Mukhang sa rooftop siya papunta kaya mas lalo kong binilisan ang paghabol sa kanya.

"Summer!" Sigaw ko ulit nang makarating ako ng rooftop. Luminga-linga ako sa paligid when I finally saw her in the corner. She was crying really hard at takip pa rin ng kamay niya ang tenga niya.

Agad ko siyang nilapitan at pilit na pinaharap sa akin.

"Summer, look at me. Si Yuki 'to." I said to her gently.

She's still crying at unti-unti na niyang tinatanggal ang kamay niya na nakatakip sa tenga niya.

"It's okay. Nandito na ako. I'll protect you." I said habang dahan-dahan kong hinihimas ang likod niya.

When she finally looked at me, lalo pa itong umiyak at biglang yumakap sa akin.

"Yu-Yuki.." She said while still crying.

I gently patted her back. "It's okay. No one can hurt you now."

We stayed like this for almost an hour hanggang sa tuluyan na siyang tumahan. I called Ran if he can drive us to my place dahil ayaw pa rin bumitaw sa akin ni Summer. Nagpatulong na rin ako kay Kentaro para i-guide kami sa exit na wala masyadong tao.

"Is she going to be okay?" Nag aalalang tanong ni Ran habang nagda-drive.

I looked at Summer's solemn face while she's sleeping in my lap.

"She will be. I'll make sure this won't happen to her again."

Author's Note (⁠*⁠˘⁠︶⁠˘⁠*⁠)⁠.⁠｡⁠*⁠♡

O, di niyo kinaya. May pa-POV na ni Yuki. Hahaha