Hak Yola Talibim! ◖⁠Texting ◗

◖2.4◗

Selamınaleykümm 🎀

Arayı uzun tuttum, farkındayım ama sonunda yeni bölümle geldim!

Sizleri daha fazla bekletmeden bölüme geçelimm 🦋

Keyifli okumalar, umarım seversiniz...💛

Bismillah 🌸

◖ ◗

"Anne..." Nefesim boğazımda tıkandı. "Bunu neden yapıyorsunuz?"

Babam sözlerimi duymazdan gelerek devam etti. "Ömer'i araştırdım... Gayet zeki, çalışkan, azimli bir genç adam. Notları mükemmel ve okulda da sevilen biri anlaşılan." Öne eğildi ve tehditkâr bir şekilde gözlerini kıstı. O bakıştı, rakiplerine yönelttiği ve asla hedefi olmak istemediğim o bakış... Bugün o bakışların hedefi bendim. "Böyle bir delikanlının harcamasını istemezsin, değil mi kızım?"

Gözlerimden yaşlar yuvarlandı. "Beni hep şefkatle büyüttünüz, şimdi neden bunu yapıyorsunuz?" dedim titreyen sesimle. Onları tanıyamıyordum; sırf çizgi filmdeki karakterden gördüm diye çok pahalı tutmasına rağmen bana özel kostüm diktiren babamı, ortaokulda bir çocuğa çıkma teklifi ettiğimde ve beni reddettiği için ağladığımda çocukça bir saçmalık olmasına rağmen beni teselli eden ve depresyon dondurması getiren annemi... Onları tanıyamıyordum, aynı kişiler değillerdi.

"Şimdi de şefkatli olacağız, benim tatlı kızım." dedi annem, sahte sevecen ses tonlamasıyla. "Sana elbette karar vermen için süre tanıyacağız. Ya yurtdışına gider, Ömer'in hayatını ve kendi hayatını kurtarırsın; ya da burada kalır, ikinizi de iğrenç ve sefil bir geleceğe mahkûm edersin. Kararını ver." Bu sözlerin ardından annem ayaklandı, ağzını kibarca peçeteyle sildi, Pelin'e "Ellerine sağlık." dedi ve elindeki peçeteyi buruşturup önüme fırlattı. Babam da annemin arkasından ayaklandı ve odadan ayrıldılar.

Geriye bıraktıkları da soru işaretleriyle dolu bir enkazdan farksız olan bendim.

...

"Alo?"

Leyla'nın sevecen sesini duydum. "Yaprak, selamünaleyküm, nasılsın? Abim sormuyor asla!" dedi ve kıkırdadı.

Ah, keşke senin kadar neşeli olabilseydim. Boğazımı temizledim ve "İyi olacağım." diye mırıldandım. "Siz nasılsınız? Nasıl gidiyor?"

"İyiyiz iyiyiz, güzel haberlerini bekliyoruz." dedi herşeyden habersiz olan arkadaşım.

Güzel haberler.

Gözlerim akmayan yaşlardan dolayı yandı. Boğazıma oturan yumru, ne kadar yutkunursam yutkunayım geçmedi. Sessizliğimi fark eden Leyla endişeyle "Hatırlıyorsun, değil mi? Şu çiçek ve çikolata içeren plan?" dedi.

Beni görebilirmiş gibi başımı salladım ve burnumu çektim. "Evet, elbette hatırlıyorum." Yalan söylemek üzereydim ve bunun için kendimden nefret ettim. "Fakat annemlerle henüz konuşmadım." Allah'ım, sen beni affet.

"Ah, öyle mi?" dedi Leyla, şaşkınlıkla. "Tamam o zaman, sonra yine konuşuruz."

"Konuşuruz..." diye onayladım. Tam kapatmak üzereyken Leyla'ya seslendim. "Leyla! Benim için Ömer'e birşey söyler misin?"